Napady migotania przedsionków (atrial fibrillation, AF) indukują remodeling elektryczny i strukturalny lewego przedsionka, a zmiany te w końcowej fazie prowadzą do utrwalenia migotania. W przebudowie elektrycznej oraz strukturalnej ważną rolę odgrywa układ renina-angiotensyna. W danych uzyskanych z badań klinicznych wynika, że zarówno ACEI, jak i ARB można zaliczyć do leków prewencyjnych, zmniejszających odsetek chorych z nowo rozpoznanym migotaniem przedsionków. Nie wiadomo, czy ACEI i ARB są skuteczne również w prewencji napadów AF.

 

Cel badania
Ocena skuteczności stosowania perindoprilu lub losartanu łącznie z małą dawką amiodaronu w redukowaniu liczby napadów AF.

Randomizacja do grupy leczonej amiodaronem (n = 59 chorych), do grupy leczonej amiodaronem i losartanem w dawce 50 mg dziennie przez 2 tyg., a następnie, w przypadku nie stwierdzenia hipotensji, dawką 100 mg dziennie (n = 59 chorych) lub do grupy leczonej amiodaronem i perindoprilem w dawce początkowej 2 mg przez 3 tyg., a następnie, przy prawidłowych wartościach BP, dawką 4 mg dziennie (n = 59 chorych). Wszyscy chorzy otrzymywali amiodaron w dawce początkowej 600 mg przez pierwszy tydzień, następnie 400 mg przez 2 tydzień i 200 mg przez cały okres próby. Badani mieli wykonywane badanie echokardiograficzne i monitorowanie metodą Holtera w 6., 12., 18. i 24. mies. badania. Ocenę kliniczną przeprowadzano co 15 dni przez 3 mies., a następnie kontynuowano wizyty kontrolne co 3 mies.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: odsetek chorych z napadami AF (trwającymi > 30 s) udokumentowanymi w 12-odprowadzeniowym EKG lub w badaniu metodą Holtera w okresie 24-miesięcznej obserwacji, po 14 dniach od włączenia do badania.

Średni wiek chorych wyniósł 58 lat, mężczyźni stanowili 65% badanych. Średni czas trwania AF wynosił 2,5 roku, liczba epizodów AF w miesiącu – 1,8. Średni wymiar lewego przedsionka – 35 mm. Średnia wartość EF – 67%.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: napady AF udokumentowano istotnie statystycznie częściej w grupie leczonej tylko amiodaronem. W grupie leczonej amiodaronem napady AF wystąpiły u 24 chorych (41%) w porównaniu z 11 chorymi (19%), którym dodatkowo podawano losartan i 14 chorych (24%), którym dodatkowo podawano perindopril (p = 0,02). Redukcja ryzyka nawrotu AF wyniosła 54% w grupie leczonej amiodaronem i losartanem (p = 0,006) oraz 41% w grupie leczonej amiodaronem i perindoprilem (p = 0,04). Wymiar lewego przedsionka po 24 mies. w grupie leczonej losartanem i perindoprilem był mniejszy w porównaniu z grupą leczoną tylko amiodaronem i wynosił odpowiednio – 36 ± 2,3 mm i 35 ± 2,4 mm vs 38 ± 2,4 mm (p < 0,001 dla obu grup).

Liczba objawów niepożądanych była podobna w grupach. Nie wystąpił torsades de pointes.

Stosowanie losartanu lub perindoprilu w połączeniu z amiodaronem jest skuteczniejszą metodą prewencji AF u chorych z napadowym AF niż monoterapia amiodaronem.