Aliskiren jest nowym lekiem stosowanym w leczeniu nadciśnienia tętniczego, którego mechanizm działania polega na blokowaniu reniny, a w końcowym efekcie powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II. Skuteczność aliskirenu stosowanego w dawce 150 i 300 mg wykazano w leczeniu nadciśnienia tętniczego w monoterapii jak i w połączeniu z ACEI, ARB, diuretykami i CCB. Większość badań oceniających skuteczność aliskirenu była badaniami o krótkim okresie obserwacji.

 

Ocena skuteczności i bezpieczeństwa stosowania aliskirenu przez okres 12 miesięcy u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym.

Grupę badaną stanowiło 1124 chorych w wieku ≥ 18 lat z DBP ≥ 95 mm Hg i < 110 mm Hg, bez przebytych zdarzeń sercowo-naczyniowych lub mózgowych.

Randomizacja po 2-4 tyg. podawania placebo do grupy leczonej aliskirenem w dawce 150 mg (n = 459 chorych), do grupy otrzymującej hydrochlorotiazyd (hydrochlorothiazide, HCTZ) (n = 444 chorych) lub do grupy placebo (n = 221 chorych). Po 3 tyg. leczenia dawki leków podwajano, a po kolejnych 3 tyg. chorym w grupie placebo podawano albo Aliskiren w pełnej dawce (n = 108 chorych) lub HCTZ (n = 113 chorych). Chorzy którzy nie osiągnęli docelowych wartości BP (< 140/90 mm Hg) otrzymywali dodatkowo 5 mg amlodypiny od 12 tyg. leczenia, w 18 tyg. dawkę zwiększano do 10 mg. Kontrolne badania co 3 tyg.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zmiany DBP w grupie chorych leczonych aliskirenem w porównaniu z grupa leczona HCTZ w 26 tyg. leczenia.

Drugorzędowy punkt końcowy: zmiany SBP w 26 tyg. leczenia oraz SBP i DBP w 52 tyg. leczenia. Ocena skuteczności aliskirenu w porównaniu z HCTZ w 12 tyg. leczenia (monoterapia). Liczba chorych którzy osiągnęli docelowe wartości BP oraz odpowiadali na leczenie obniżeniem DBP < 90 mm Hg i/lub ≥ 10 mm Hg w 26 i 52 tyg. leczenia.

Średni wiek chorych wyniósł 56 lat, mężczyźni stanowili 55% badanych. Cukrzycę stwierdzono u 11%, zespół metaboliczny u 43%, otyłość u 35%. Średni czas trwania nadciśnienia tętniczego 7 lat. Po 26 tyg. leczenia 46,4% chorych w grupie otrzymującej aliskiren stosowało dodatkowo amlodypinę w porównaniu do 53% chorych w grupie leczonej HCTZ. Podobną różnicę obserwowano w 52 tyg. leczenia, amlodypinę stosowano u 47,5 vs 52,5% chorych odpowiednio w grupach.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: po 26 tyg. leczenia obniżenie DBP wyniosło 14,2 mm Hg w grupie otrzymującej aliskiren, a w grupie leczonej HCTZ 13,0 mm Hg (p < 0,01).

Drugorzędowy punkt końcowy: po 26 tyg. leczenia obniżenie SBP było wyższe w grupie leczonej aliskirenem niż w grupie otrzymującej HCTZ, o 20,3 vs 18,6 mm Hg (p < 0,05). Po 52 tyg. leczenia redukcja SBP wyniosła 22,1 vs 21,2 mm Hg (p = NS) a DBP 16,0 vs 15,0 mm Hg odpowiednio w grupach (p < 0,05).

Aliskiren w porównaniu z HCTZ istotnie statystycznie w większym stopniu obniżał SBP (o 17,4 vs 14,7 mm Hg, p < 0,001) i DBP (o 12,2 vs 10,3 mm Hg, p < 0,001) po 12 tyg. stosowania leków w monoterapii.

Liczba chorych którzy osiągnęli docelowe wartości BP była wyższa w grupie leczonej aliskirenem (85,5% chorych) w porównaniu z grupą leczoną HCTZ (80,3% chorych) po 26 tyg. leczenia (p < 0,05) i 52 tyg. leczenia (88,8 vs 82,5% chorych, p < 0,01). Największą korzyść z leczenia aliskirenem odnieśli chorzy w wieku ≥ 65 lat i ≥ 75 lat ale tylko w redukcji wartości SBP.

Objawy uboczne wystąpiły z podobną częstością w grupach. Stężenie potasu < 3,5 mmol/l częściej stwierdzano grupie leczonej HCTZ (17,9 vs 0,9% chorych w grupie leczonej aliskirenem, p < 0,00)1), a stężenie > 5,5 mmol/l częściej obserwowano w grupie leczonej aliskirenem (6,5 vs 3,7% chorych w grupie leczonej HCTZ, p < 0,05). W grupie leczonej HCTZ obserwowano istotnie statystycznie wzrost stężenia kwasu moczowego (p < 0,0001).

Aliskiren w monoterapii jak i stosowany razem z amlodypiną powodową wyższą redukcją ciśnienia tętniczego w porównaniu do leczenia HCTZ. Aliskiren może być stosowany przez długi okres czasu w leczeniu nadciśnienia tętniczego.