Analogi limusu są bardziej skuteczne jako leki specyficznie działające niż paklitaksel, w zahamowaniu proliferacji neointimy i zmniejszeniu częstości ponownych zabiegów rewskularyzacji. Późna zakrzepica po implantacji stentów pokrytych lekami antyproliferacyjnymi jest częstsza niż w przypadku stentów metalowych, co związane jest z opóźnieniem gojenia się zmiany i powolniejszą re-endotelializacją. W procesie opóźnienia endotelializacji ważną rolę odgrywa rozpuszczalny polimer pokrywający stent. Dlatego coraz częściej jako polimeru używa się ulegającego biodegradacji kwasu polilaktydowego. Biolimus jest wysokolipofilnym półsyntetycznym analogiem sirolimusu. Na poziomie komórkowym biolimus tworzy kompleks z swoim receptorem FKBP12, który hamuje kinazę zwaną celem rapamycyny w komórkach ssaków (mammalian target of rapamycin, mTOR), odwracalnie hamując cykl komórkowy proliferujących komórek mięśni gładkich, z siłą podobną do sirolimusu.

 

Ocena bezpieczeństwa i skuteczności stentu pokrytego biolimusem (z ulegającym biodegradacji polimerem) w porównaniu z stentem pokrytym sirolimusem (z rozpuszczalnym polimerem).

Grupę badaną stanowiło 1707 chorych w wieku ≥ 18 lat z przewlekłą stabilną chorobą wieńcową lub ostrym zespołem wieńcowym zarówno uniesieniem jak i bez uniesienia odcinka ST, ze zwężeniem ≥ 50%, w naczyniu o wymiarze 2,25 do 3,5 mm.

Randomizacja do grupy w której implantowano stent pokryty biolimusem (biolimus eluting stent, BES) i ulegającym biodegradacji kwasem polilaktydowym jako polimerem (n = 857 chorych, n = 1257 zmian) lub do grupy w której implantowano stent pokryty sirolimusem (sirolimus eluting stent, SES) i rozpuszczalnym polimerem (n = 850 chorych, n = 1215 zmian). Bezpośrednie stentowanie było dopuszczalnym sposobem postępowania. Przed zabiegiem chorzy otrzymywali 75 mg ASA, 300-600 mg klopidogrelu w dawce nasycającej i UFH 70-100IU/kg. Stosowanie antagonistów receptora GP IIb/IIIa w zależności od decyzji operatora. Po zabiegu ASA w dawce 75 mg i klopidogrel w dawce 75 mg stosowano przez 12 mies.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony, zgon sercowy, zawał i ponowna rewaskularyzacja naczynia z powodu nawrotu objawowego niedokrwienia (target vessel revascularization, TVR) w ciągu 9 mies.

Drugorzędowy punkt końcowy: ponowna rewaskularyzacja miejsca zaopatrywanego (target lesion revascularization, TLR), zgon z każdej przyczyny i zakrzepica w stencie według kryteriów ARC (Academic Research Consortium).

Średni wiek chorych wyniósł 64,5 lat, mężczyźni stanowili 75% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 73% chorych, przebyty zawał u 33%, przebyte PCI u 37%, przebyte CABG u 12%, cukrzycę u 24%, hipercholesterolemię u 67%. Palacze – 25% badanych.

Stabilna dusznicę bolesną rozpoznano u 45% chorych, a ostry zespół wieńcowy u 55%. Choroba wielonaczyniowa u 23% chorych, zmiany w małych naczyniach (< 2,75 mm) u 68%. Zmiany de novo w 91% przypadków, długość zmiany > 20 mm u 29% chorych, średnia liczba zmian na jednego chorego – 1,5. Zmiana zlokalizowana w pniu u 1,5% chorych, w tętnicy zstępującej przedniej u 38%, w tętnicy okalającej u 26%, w prawej tętnicy wieńcowej u 32% i w pomostach u 2,5%. Średnio implantowano 1,3 stenta na zmianę, o średniej długość 24,7 mm.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: stwierdzono u 79 chorych (9,2%) w grupie w której implantowano BES i u 89 chorych (10,5%) w grupie w której implantowano SES (p = 0,39 dla superiority, p = 0,003 dla non-inferiority). Poszczególne składowe punktu końcowego wystąpiły z podobną częstością w grupach, zmarło z przyczyn serowych 1,6 vs 2,5% chorych w grupie z implantowanym BES vs SES (p = 0,22), zawał stwierdzono u 5,7 vs 4,6% chorych (p = 0,30) i ponowną TVR wykonano u 4,4 vs 5,5% chorych (p = 0,29). Analiza podgrup badania nie wykazała różnic pomiędzy badanymi grupami.

Drugorzędowy punkt końcowy: ponowną TLR z powodu objawowego niedokrwienia wykonano u 4,3 vs 4,9% chorych w grupie z implantowanym BES vs SES (p = 0,52). Zmarło 2,6 vs 2,8% chorych odpowiednio w grupach (p = 0,74). W grupie chorych z implantowanym BES zakrzepicę pewną w stencie w okresie 9 mies. obserwowano u 16 chorych, prawdopodobną u 7 i możliwą u 4. W grupie z implantowanym SES odpowiednio u 17, 2 i 7 chorych. Łącznie zakrzepica pewna i prawdopodobna została rozpoznana u 22 chorych (2,6%) z implantowanym BES i u 19 chorych (2,2%) w grupie z implantowanym SES (p = 0,66).

Po 9 mies. badanie angiograficzne wykonano u 168 chorych w grupie z implantowanym BES i u 167 chorych w grupie z implantowanym SES. Stenoza w stencie – 20,9% w grupie z implantowanym BES i 23,3% w grupie z implantowanym SES (p = 0,001 dla non-inferiority). Późna utrata światła w stencie (0,13 vs 0,19 mm odpowiednio w grupie z implantowanym BES vs SES) jak i w segmencie (0,08 vs 0,15 mm) była podobna w grupach. Restenozę w stencie stwierdzono u 14 vs 20 chorych (p = 0,20).

 

Stent pokryty biolimusem z polimerem ulegającym biodegradacji jest bezpiecznym i skutecznym stentem i jest alternatywą dla stentu pokrytego sirolimusem z rozpuszczalnym polimerem do stosowania u chorych z przewleką dusznicą bolesną i ostrym zespołem wieńcowym.