Choroby naczyń mózgowych są częściej stwierdzane wśród mieszkańców Japonii niż w krajach zachodnich. Krwawienia domózgowe są dwa lub trzy razy częściej stwierdzane niż w populacji ludzi białych, a typ lakunarny zawału niedokrwiennego jest spowodowany chorobą małych naczyń w przebiegu nadciśnienia tętniczego. Układ renina-angiotensyna odgrywa kluczową rolę w hemostazie ciśnienia tętniczego. Jak wykazano w wielu badaniach leki blokujące ten układ redukują liczbę zgonów, zawałów i udarów szczególnie w grupach chorych wysokiego ryzyka. W badaniach tych jednak liczba chorych z krajów azjatyckich była niewielka, a przebieg chorób sercowo-naczyniowych wśród tych populacji jest odmienny od obserwowanych w krajach zachodnich. W Japonii zgony sercowo-naczyniowe stanowią jedną-trzecią obserwowanych w Stanach Zjednoczonych, a zgony w przebiegu chorób naczyniowych mózgu są o 1,5 razy częstsze niż w USA.

 

Wpływ walsartanu dodanego do typowego leczenia przeciwnadciśnieniowego na zdarzenia sercowo-naczyniowe u chorych wysokiego ryzyka z nadciśnieniem tętniczym.

Grupę badaną stanowiło 3031 chorych w wieku ≥ 20 lat, z nieleczonym nadciśnieniem tętniczym utrzymującym się w ciągu ostatnich 4 tyg. (SBP ≥ 140 mm Hg i/lub DBP ≥ 90 mm Hg). Do badania włączano chorych z współistniejącą chorobą wieńcową, chorobami naczyniowymi mózgu lub chorobami tętnic obwodowych, oraz z jednym lub więcej czynnikami ryzyka; cukrzyca typu 2, palenie tytoniu, zaburzenia lipidowe, otyłość, przerost lewej komory w badaniu EKG. Nie włączano do badania chorych z pogorszeniem niewydolności serca, z zawałem serca, niestabilną dusznicą bolesną, po przebytych zabiegach inwazyjnych na naczyniach wieńcowych w ciągu ostatnich 6 mies.

Randomizacja do grupy leczonej walsartanem (n = 1517 chorych) lub do grupy leczonej typowo (n = 1514 chorych). Leczenie walsartanem rozpoczynano od dawki 80 mg dziennie. W przypadku nie osiągnięcia wartości docelowych BP ≥ 140/90 mm Hg po 4 tyg. leczenia dawkę leku podwajano. Po 8 tyg. przy nieosiągnięci wartości docelowych dodawano lek przeciwnadciśnieniowy z wyłączeniem grupy ACEI i ARB. W grupie leczonej typowo podawano początkowo zwykle stosowane dawki leków przeciwnadciśnieniowych z wyłączeniem grupy ACEI i ARB. Po 4 tyg. jeżeli nie osiągnięto wartości docelowych zwiększano dawki leków, a po 8 tyg. wprowadzano leczenie skojarzone. Leczenie kontynuowano przez okres 6 mies., a następnie dalsze leczenie zależało od decyzji lekarza leczącego. Chorych obserwowano przez około 3,3 roku.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony; udar lub TIA, zawał, dusznica bolesna, niewydolność serca, tętniak rozwarstwiający aorty, niedrożność tętnic obwodowych, zdarzenia zatorowe, dializoterapia lub podwojenie stężenia kreatyniny w okresie leczenia. U chorych z uprzednio rozpoznanymi chorobami pogorszenie objawów klinicznych.

Drugorzędowy punkt końcowy: zgony, pogorszenie funkcji serca, zaburzenia rytmu, cukrzyca lub pogorszenie tolerancji glukozy, niekontrolowane nadciśnienie tętnicze.

Średni wiek chorych wyniósł 66 lat, mężczyźni stanowili 57% badanych. Dusznicę bolesną stwierdzono u 23%, niewydolność serca u 6%, cukrzycę u 27%, dyslipidemię u 71%, incydenty mózgowe u 4%. Palacze – 22% badanych. BMI > 25 kg/m² u 39% chorych. Średnia wartość BP – 157/88 mm Hg.

Ciśnienie tętnicze uległo obniżeniu Średnio o 24/12 mm Hg w obu grupach na zakończenie badania.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: stwierdzono u 83(5,5%) w grupie leczonej walsartanem i u 155(10,2%) w grupie leczonej innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi (HR 0,55; 95% CI 0,42-0,72; p = 0,00001). Główna różnica w redukcji zdarzeń dotyczyła liczby udarów i TIA, oraz dusznicy bolesnej. W grupie leczonej walsartanem udar lub TIA stwierdzono u 25(1,6%) chorych i u 46(3,0%) chorych w grupie kontrolnej (HR 0,55; 95% CI 0,34-0,89; p = 0,015). Natomiast noworozpoznaną dusznicę bolesną lub nasilenie objawów obserwowano u 22(1,5%) vs 44(2,9%) chorych odpowiednio w grupach (HR 0,51; 95% CI 0,31-0,86; p = 0,011). Pozostałe składowe wystąpiły z podobną częstością; zawał (0,5 vs 0,7% chorych, p = 0,40), niewydolność serca (0,8 vs 1,7% chorych, p = 0,21), tętniak rozwarstwiający aorty (0,2 vs 0,3% chorych, p = 0,70), niedrożność tętnic obwodowych (0,7 vs 0,8% chorych, p = 0,98), dializoterapia lub podwojenie stężenia kreatyniny w okresie leczenia (0,4 vs 0,9% chorych, p = 0,35).

Drugorzędowy punkt końcowy: zmarło 22(1,5%) chorych w grupie leczonej walsartanem i 32(2,1%) chorych w grupie kontrolnej (p = 0,33). Cukrzyce rozpoznano u 58(5,2%) vs 86(7,7%) chorych odpowiednio w grupach (HR 0,67; 95% CI 0,5-0,9; p = 0,028). Zdarzenia niepożądane wystąpiły z podobną częstością w grupie kobiet i mężczyzn.

Objawy uboczne obserwowano z podobną częstością w grupach.

Leczenie walsartanem chorych z nadciśnieniem tętniczym powoduje większą redukcje zdarzeń niepożądanych niż leczenie konwencjonalne z wyłączeniem leków blokujących receptor angiotensynowy w grupie chorych wysokiego ryzyka w populacji japońskiej. Korzyść z leczenia nie wynika tylko z obniżenia wartości ciśnienia tętniczego.