Wstęp. Cel badania
Mikroalbumiuria jest złym czynnikiem rokowniczym u chorych z nadciśnieniem tętniczym. Chorzy ci mają częściej przerost mięśnia lewej komory. Wysoki wskaźnik albuminy/kreatynina jest powiązany z wyższą chorobowością i śmiertelnością. ARB działając na tętniczkę doprowadzającą kłębuszka nerkowego redukują wpływ angiotensyny II, które powoduje proliferację komórek mesangialnych, a tym samym wykazują ważny wpływ nefroprotekcyjny u chorych z nadciśnieniem tętniczym. Celem pracy była ocena wpływu irbesartanu na czynność nerek u chorych z nadciśnieniem tętniczym.
Chorzy z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym BP>140/90 u chorych bez cukrzycy i BP>130/85 u chorych z cukrzycą. Chorzy, którzy byli leczeni ACEI byli wyłączani z badania.
Chorzy randomizowani do badania otrzymywali od 150 do 300 mg irbesartanu celem osiągnięcia docelowego BP<140/90 u chorych bez cukrzycy i BP <130/80 u chorych z cukrzycą. W przypadku braku skuteczności w pierwszym etapie dołączano HCTZ 12.5 mg, a następnie inny lek przeciw nadciśnieniowy (z wyłączeniem ARB i ACEI). U chorych określano mikroalbuminurię jako >30mg/dzień. Czynność nerek oceniano z wzoru Cockroft-Gault.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: Częstość mikro/makroalbuminurii po roku leczenia.
Drugorzędowy punkt końcowy: zmiany w SBP i DBP, liczba chorych, którzy osiągnęli docelowe ciśnienie tętnicze, wpływ irbesartanu na zmiany funkcji nerek.
W badanej grupie 802(48.4%) chorych nie miało cukrzycy, a 855(51.6%) chorych miało udokumentowaną leczoną cukrzycę. Średni wiek 60 lat.
Średnie SBP 157±14.2 mmHG a DBP 93.3±9.6 mmHg, ciśnienie tętna 64.4±13.9 mmHg. 76% chorych było uprzednio leczonych lekami przeciw nadciśnieniowymi. Leki obniżające poziom lipidów przyjmowało 35% chorych, przeciwpłytkowe 20.5% chorych, a w grupie cukrzyków leki doustne lub insulinę otrzymywało 70.6% chorych. W grupie 17.1% chorych nie miało mikroalbuminurii, 62.5% chorych było z mikroalbuminurią a 20.4% chorych z makroalbuminurią.
Grupy różniły się między sobą. Grupa bez cukrzycy była grupą młodszą 58.5 lat vs 62.3 lata p<0.001, z niższym wskaźnikiem BMI 28.7 kg/m2 vs 29.8 kg/m2 p<0.001. SBP było nieistotnie wyższe w grupie bez cukrzycy 158 vs 157.4 mmHg, a DBP 95.2 vs 91.2 mmHg osiągnęło istotność statystyczną p<0.001 powikłania narządowe częstsze w grupie cukrzycy. Średnio dobowe wydalanie albumin było niższe w grupie bez cukrzycy 276±26 mg/24 godz vs 370±25 mg/24 godz p<0.001. Średnia dawka irbesartanu wyniosła 250±60 mg, a 76.3% chorych otrzymywało 2 leki.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: W grupie bez cukrzycy poziom wydalania albumin uległ obniżeniu z poziomu 276±28mg/24 h do 187±36mg/24/h po 6 miesiącach i 152±18mg/24h po 12 miesiącach leczenia p<0.001. Podobne zmiany obserwowano w grupie chorych z cukrzycą obniżenie z poziomu 370±25mg/24 h do 310±56mg/24h po 6 miesiącach i 237±22mg/24h po 12 miesiącach p<0.001. Odsetek chorych z normoalbuminuria po 12 miesiącach leczenia 41%, mikroalbuminurią 48% i makroalbuminurią 14%.
Drugorzędowy punkt końcowy: W czasie rocznej obserwacji 70.1% chorych osiągnęło docelowe wartości BP. GFR uległ obniżeniu 81.9±34 ml/min na początku badania do 80.1±31ml/min po 12 miesiącach leczenia p<0.001, ale zmiany w GFR dotyczyły tylko grupy chorych bez cukrzycy 83.9±32 ml/min vs 81.4±30ml/min p<0.001 (chorzy z cukrzycą 79.7±37ml/min vs 79.8±38ml/min).
Wnioski
U chorych z wysoką częstością mikroalbuminurii i nadciśnieniem tętniczym roczne leczenie irbesartanem w zadawalający sposób obniżono ciśnienie tętnicze i zredukowano częstość mikroalbuminurii zarówno w grupie bez jak i z cukrzycą.
de Alvaro F, Velasco O, Honorato J, Calvo C, Parrondo I; KORAL HT Investigators. Microalbuminuria in hypertensive patients: evaluation of one-year treatment with irbesartan. Kidney Int Suppl. 2005 Jan, (93), S29-S34. [PMID]: 15613064.
drukuj
