Średni wiek badanych wynosił 65 lat, mężczyźni stanowili 66% chorych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 88% chorych, dusznicę bolesną u 33%, niewydolność serca u 11%, cukrzycę u 20%, hiperlipidemię u 53%. Palacze – 17% badanych. Średnia wartość BMI – 24 kg/m², SBP – 139 mm Hg, DBP – 81,4 mm Hg, HR – 71 bpm. Po zakończeniu badania BP 131/77 mm Hg w grupie leczonej walsartanem, BP 132/78 mm Hg w grupie kontrolnej. Średnia zmiana ciśnienia tętniczego w grupach odpowiednio 8,2/4,7 mm Hg i 7,2/3,7 mm Hg. Na koniec badania 75% chorych w grupie walsartanu i 70% chorych w grupie kontrolnej miało BP < 130/80 mm Hg. Nie było różnic w obserwacji wieloletniej w wartości SBP/DBP pomiędzy grupami. Liczba leków stosowanych w grupach była podobna. Dwie trzecie chorych przyjmowało CCB, a 1/3 ACEI i/lub BB. Średnia dawka dodatkowo podawanego walsartanu wynosiła 75 mg.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił istotnie częściej w grupie kontrolnej – u 149 chorych (9,7%) w porównaniu z 92 chorymi (6,0%) w grupie leczonej ARB (HR 0,61; 95% CI 0,47–0,79; p = 0,0002).
Drugorzędowy punkt końcowy: udar lub TIA wystąpił znacząco częściej w grupie kontrolnej – u 48 chorych (3,1%) w porównaniu z 29 chorymi (1,9%) w grupie leczonej ARB, (HR 0,60; 95% CI 0,38–0,95; p = 0,028). Leczenie szpitalne z powodu niewydolności serca istotnie statystycznie częściej prowadzone było w grupie kontrolnej – u 36 (2,3%) vs 19 chorych (1,2%) w grupie przyjmującej ARB (HR 0,53; 95% CI 0,31–0,94; p = 0,029). Z powodu dusznicy bolesnej hospitalizowano 53 chorych (3,4%) vs 19 chorych (1,2%) odpowiednio w grupach (HR 0,35; 95% CI 0,20–0,58; p = 0,0001). Nie obserwowano różnic w liczbie wszystkich zgonów, zawałów serca, tętniaka rozwarstwiającego aorty, podwojenia stężenia kreatyniny i rozpoczęcia dializy.
Odsetek chorych z objawami ubocznymi był bardzo mały – 2,5% – i był podobny w grupach.