Cel badania
Porównanie efektywności stentów pokrytych rapamycną (bez polimeru) i stentów pokrytych polimerem ulegającym biodegradacji lub nie ulegający biodegradacji, uwalniającym rapamycynę w zapobieganiu restenozie.

Grupę badaną stanowiło 605 chorych w wieku >18 lat, ze stabilną oraz niestabilną chorobą wieńcową lub dodatnim wynikiem testu wysiłkowego, zakwalifikowanych na podstawie badania angiograficznego do PCI, ze zwężeniami de novo >50% w natywnych tętnicach wieńcowych.

Randomizacja do grupy w której implantowano stent pokryty polimerem ulegającym biodegradacji z rapamycyną (n = 202 chorych), do grupy w której implantowano stent pokryty polimerem nie ulegającym rozkładowi z rapamycyną (n = 202 chorych), lub do grupy w której implantowano stent pokryty rapamycyną bez polimeru (n = 201 chorych). Wszyscy chorzy 2 godz. przed zabiegiem otrzymywali klopidogrel w dawce nasycającej 600 mg. W czasie zabiegu stosowano dożylnie ASA, heparynę lub biwalirudynę oraz antagonistę receptora GP IIb/IIIa w zależności od sytuacji klinicznej. Po zabiegu przewlekle stosowano ASA i klopidogrel początkowo przez 3 dni w dawce 150 mg, a następnie 75 mg przez 6 miesięcy. Kontrolne badania po 1., 9. i 12 . miesiącu. Kontrolne badanie angiograficzne po 6-8 miesiącach.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: późna utrata światła w stencie (late luminal loss, LLL) w kontrolnym badaniu angiograficznym
Drugorzędowy punkt końcowy: restenoza w segmencie definiowana jako nawrót ≥ 50% zwężenia, ponowna rewaskularyzacja z powodu objawowego lub indukowanego niedokrwienia (target lesion revascularization, TLR). Punkt złożony, zgon lub zawał, zakrzepica w stencie.