Grupę badaną stanowiło 400 chorych kierowanych do planowych zabiegów kardiochirurgicznych.

Randomizacja chorych do grupy intensywnie leczonej insuliną (n = 199) lub do grupy kontrolnej (n = 201). Chorzy w grupie intensywnie leczonej insuliną otrzymywali wlew dożylny insuliny (insulina NovoLin R, 250 jednostek w 250 ml NaCl o stężeniu 0,45%) wg przegotowanego algorytmu w celu obniżenia poziomu glikemii przed zabiegiem do wartości 80–100 mg/dl. W przypadku obniżenia poziomu glikemii < 80 mg/dl rozpoczynano wlew glukozy, a w przypadku wzrostu glikemii > 100 mg/dl ponownie wlew insuliny. W grupie kontrolnej, w przypadku poziomu glikemii ≤ 200 mg/dl nie stosowano dodatkowego leczenia. Przy poziomach glikemii 200–250 mg/dl podawano po 4 jednostki insuliny na godzinę, aż do osiągnięcia poziomu < 200 mg/dl. U chorych z poziomem glikemii > 250 mg/dl insulinę podawano we wlewie aż do osiągnięcia poziomu < 150 mg/dl. W okresie pooperacyjnym chorych z obu grup leczono wlewem dożylnym insuliny z pomiarem poziomu glikemii co 1–2 godz. przez pierwsze 24 godz., w celu utrzymania glikemii w granicach 80–100 mg/dl.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony, zgon, zakażenia rany operacyjnej, przedłużony okres wentylacji mechanicznej, zaburzenia rytmu serca (nowe migotanie przedsionków, blok serca wymagający zabezpieczenia stymulatorem, zatrzymanie serca), udar i niewydolność nerek w ciągu 30 dni.
Drugorzędowy punkt końcowy: długość pobytu na oddziale intensywnego nadzoru

Pomostowanie wieńcowe przeprowadzono u 48% chorych, inny zabieg kardiochirurgiczny u 52%. Czas trwania zabiegu wynosił 221 min w grupie leczonej intensywnie insuliną i 231 minut w grupie kontrolnej. Odsetek chorych, u których stosowano leki inotropowe po zabiegu, wynosił 34 vs 32% odpowiednio w grupach. Poziom glikemii w momencie indukcji anestezjologicznej był podobny w grupach – 111 ± 31 mg/dl. Po odłączeniu krążenia pozaustrojowego w grupie leczonej intensywnie insuliną glikemia wyniosła 123 mg/dl, a w grupie kontrolnej 148 mg/dl (p < 0,001). Wszyscy chorzy w grupie leczonej intensywnie insuliną otrzymywali wlew insuliny w czasie zabiegu operacyjnego, a w grupie kontrolnej insuliną leczono w czasie zabiegu kardiochirurgicznego 28 chorych.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił u 82/185 chorych (44%) w grupie leczonej intensywnie insuliną i u 86/186 chorych (46%) w grupie leczonej konwencjonalnie (RR 1,0; 95% CI 0,8–1,2; p = 0,71). Również poszczególne składowe punktu złożonego nie różniły się pomiędzy grupami: zgon 4 chorych w grupie leczonej intensywnie insuliną vs brak zgonów w grupie kontrolnej (p = 0,061), zakażenia rany operacyjnej u 6 vs 7 chorych (p = 0,79), przedłużony okres wentylacji mechanicznej u 36 vs 38 chorych (p = 0,82), nowe migotanie przedsionków u 54 vs 59 chorych (p = 0,60), blok serca wymagający zabezpieczenia stymulatorem u 5 vs 1 chorego (p = 0,12), zatrzymanie serca u 1 chorego w grupie leczonej insuliną, udar u 8 vs 1 chorego (p = 0,02) i niewydolność nerek u 6 vs 4 chorych (p = 0,54) odpowiednio w grupach. Chorzy na cukrzycę nie mieli gorszych wyników końcowych.
Drugorzędowy punkt końcowy: średni czas pobytu na oddziale intensywnego nadzoru podobny w grupach, dzień (1–3 dni) w grupie leczonej intensywnie insuliną i 2 dni (1–3) w grupie leczonej konwencjonalnie (p = 0,95).