Przeznaczyniowe leczenie tętniaków aorty piersiowej (thoracic endovascular aneurysm repair, TEVAR) jest alternatywnym sposobem leczenia chorych z tętniakiem rozwarstwiającym typu B. Zabiegi te zwiększają szanse przeżycia chorych, chociaż brak danych oceniających wyniki leczenia niepowikłanych dysekcji aorty typu B. Roczna przeżywalność stabilnych chorych leczonych farmakologicznie sięga ponad 80%, lecz wyniki długoterminowe są niemiarodajne z powodu powiększania się tętniaka i powikłań z tym związanych. Całkowita zakrzepica w fałszywym świetle tętniaka jest dobrym czynnikiem rokowniczym.

 

Ocena stent-graftu implantowanego w miejscu tętniaka rozwarstwiającego u stabilnych chorych leczonych farmakologicznie.

Grupę badaną stanowiło 140 chorych z niepowikłanym tętniakiem rozwarstwiającym aorty typu B, od 2 do 52 tyg. od początku objawów rozwarstwienia, kwalifikujący się do implantacji stentu z optymalnym leczeniem farmakologicznym lub do dalszego leczenia farmakologicznego. Do badania nie włączano chorych z szerokością aorty ≥ 6 cm, z nawrotem komplikacji, w przypadku trudnych warunków anatomicznych lub z całkowitą zakrzepicą fałszywego światła.

Randomizacja do grupy leczonej tylko farmakologicznie (n = 68 chorych) lub do grupy w której implantowano stent TALENT i optymalnie leczonych farmakologicznie (n = 72 chorych). Stent o długości ≥ 2 cm implantowano tak, aby zamknąć wrota wejścia tętniaka. Powikłania kwalifikowano jako systemowe, lokalne nienaczyniowe i lokalne naczyniowe. Stopień nasilenia powikłań oceniano jako łagodne, umiarkowane i ciężkie. Kontrolne badanie tomograficzne po 3 mies., a następnie po roku i 2 latach

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zgony w okresie 2 lat.

Drugorzędowy punkt końcowy: zgony z powodu powikłań aortalnych, progresja choroby definiowana jako zmiana sposobu leczenia (crossover), ponowne leczenie inwazyjne lub chirurgiczne, powiększenie tętniaka i nieprawidłowa perfuzja.

Średni wiek chorych wyniósł 60 lat, mężczyźni stanowili 84% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 84% chorych, cukrzycę u 8%, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc u 12%. Palacze – 22% badanych. Średni BMI – 27 kg/m².

W I klasie NYHA niewydolności serca było 76% chorych, w II klasie – 21% i w III klasie – 3%. Średni wymiar aorty 44 mm. Drożne fałszywe światło u 65% chorych, częściowo drożne u 35%. Średni czas od początku dysekcji do randomizacji – 42 dni. Średni czas od randomizacji do implantacji stent-graftu wyniósł 12 dni. Średnio implantowano 1,3 stent-graftu. Średni pobyt szpitalny 8 dni, średni czas pobytu w oddziale intensywnej opieki – 23 godz. U wszystkich chorych po randomizacji i w czasie całej obserwacji utrzymywano BP ≤ 120/80 mm Hg.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: w ciągu 2 lat zmarło 3(4,4%) chorych w grupie leczonej farmakologicznie i 8(11,1%) chorych w grupie TEVAR (p = 0,20). Również w analizie przeżywalności (krzywe Kaplana-Meiera) nie wykazano różnic pomiędzy grupami (p = 0,15).

Drugorzędowy punkt końcowy: po 2 latach obserwacji liczba chorych którzy zmarli z powodu powikłań aortalnych była niewielka i porównywalna w grupach (p = 0,44). Liczba chorych bez progresji choroby była porównywalna w grupach. Po dwóch lachach bez pogorszenia było 72,5% chorych w grupie leczonej farmakologicznie i 77,2% chorych w grupie TEVAR. W grupie leczonej farmakologicznie u 11(16,2%) chorych implantowano stent w dalszym leczeniu (crossover). Po 3 chorych w każdej z grup wymagało leczenia chirurgicznego.

W 1 chorego w grupie leczonej farmakologicznie i u 2 chorych w grupie TEVAR obserwowano przejściową paraplegię/parestezję. W grupie leczonej inwazyjnie u 2 chorych obserwowano udar.

Po 2 latach wymiar aorty był porównywalny w grupach i wyniosła 48,3 mm w grupie leczonej farmakologicznie i 43,8 mm w grupie TEVAR (p = 0,31). Całkowite zamknięcie świtała fałszywego kanału stwierdzono u 13(19,4%) vs 63(91,3%) chorych odpowiednio w grupach (p < 0,001), natomiast częściowe u 6 chorych w każdej z grup (p = 0,79).

Przeznaczyniowa implantacja stent-graftu z zamknięciem wrót wejścia tętniaka rozwarstwiającego aorty typu B u stabilnych chorych, nie poprawia wyników leczenia, pomimo tendencji do mniejszego remodelingu aorty.