Grupę badaną stanowiło 15 067 chorych w wieku pomiędzy 45. a 75 rokiem życia, ze stężeniem LDL > 100 mg/dl (nieleczonych lekami zmniejszającymi stężenie lipidów), w wywiadzie z przebytą chorobą sercowo-naczyniową (zawałem, udarem, ostrym zespołem wieńcowym, niestabilną dusznicą, chorobą tętnic obwodowych i rewaskularyzacją wieńcową) w okresie od 30 dni do 5 lat przed randomizacją oraz chorzy na cukrzycę bez przebytej choroby sercowo-naczyniowej lub pacjenci leczeni lekami hipoglikemizującymi.

Randomizacja chorych do grupy leczonej atorwastatyną i torcetrapibem w dawce 60 mg dziennie (n = 7533) lub do grupy leczonej atorwastatyną i placebo (n = 7534). Badania kontrolne przeprowadzano po 1., 3., 6., 9. i 12. mies., a następnie dwa razy w roku. Dawki atorwastatyny mogły ulegać zmianom w ciągu 12 mies. leczenia w celu uzyskania docelowych wartości stężenia LDL.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: czas do pierwszego zdarzenia, zgon z powodu choroby wieńcowej (zawał i niewydolność serca zakończone zgonem, nagły zgon sercowy, inny zgon sercowy), zawał, udar, leczenie szpitalne z powodu niestabilnej dusznicy bolesnej.
Drugorzędowy punkt końcowy: poszczególne składowe punktu pierwotnego, zgony z jakiejkolwiek przyczyny, zmiany w stężeniach LDL i HDL.

Średni wiek chorych wynosił 61 lat, mężczyźni stanowili 78% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 73% chorych, dusznicę bolesną u 61%, przebyty zawał u 46%, przebytą rewaskularyzację u 68%, niewydolność serca u 7%, cukrzycę u 44%, incydenty mózgowe u 10%, chorobę naczyń obwodowych u 12%. Palacze – 13,5% badanych. Średni BMI – 30 kg/m², średnia wartość BP – 123/74 mm Hg.
Średnie stężenie cholesterolu całkowitego wynosiło 157 mg/dl, HDL – 48,5 mg/dl i LDL – 80 mg/dl. Chorzy na cukrzycę bez przebytej choroby sercowo-naczyniowej stanowili 18% badanych.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił istotnie statystycznie częściej w grupie otrzymującej torcetrapib – u 464 chorych (6,2%) w porównaniu z 373 chorymi (5,0%) w grupie kontrolnej (HR 1,25; 95% CI 1,09–1,44; p = 0,001).
Drugorzędowy punkt końcowy: zgony z powodu choroby wieńcowej (40 chorych w grupie otrzymującej torcetrapib vs 33 chorych w grupie kontrolnej, p = 0,41), zawały (142 vs 118 chorych, p = 0,13) i udary (43 vs 40 chorych, p = 0,74) wystąpiły z podobną częstością w grupach. Natomiast istotnie statystycznie częściej obserwowano w grupie leczonej torcetrapibem leczenie szpitalne z powodu niestabilnej dusznicy (270 vs 201 chorych, HR 1,35; 95% CI 1,13–1,62; p = 0,001) i zgony z innej przyczyny (93 vs 59 chorych, HR 1,58; 95% CI 1,14–2,19; p = 0,006).
Po roku leczenia stężenie cholesterolu całkowitego zwiększyło się o 9,3 mg/dl w grupie leczonej torcetrapibem i o 2,1 mg/dl w grupie kontrolnej (p < 0,001). Podobnie obserwowano istotne statystycznie zwiększenie stężenia HDL o 34,2 mg/dl vs 0,5 mg/dl (p < 0,001), a także spadek LDL o 21,5 mg/dl vs 0,9 mg/dl odpowiednio w grupach (p < 0,001).
W grupie leczonej torcetrapibem SBP wzrosło o 5,4 mm Hg w porównaniu z 0,9 mm Hg w grupie kontrolnej (p < 0,001), natomiast DBP wzrósł o 2,0 mm Hg w grupie leczonej, a spadł o 0,1 mm Hg w grupie kontrolnej (p < 0,001).
Najczęstszym objawem ubocznym w grupie leczonej torcetrapibem było nadciśnienie tętnicze, które rozpoznano u 1411 chorych w porównaniu z 564 chorymi z grupy kontrolnej (p < 0,001), obrzęki u 467 vs 353 chorych (p = 0,001), duszność u 313 vs 243 chorych (p = 0,003), bóle głowy u 412 vs 296 chorych (p < 0,001) odpowiednio w grupach. Poważne objawy uboczne wystąpiły u 16,4% chorych w grupie otrzymującej torcetrapib i u 15,0% chorych w grupie kontrolnej (p = 0,02).