Grupę badaną stanowiło 171 chorych z nadwagą i otyłością (BMI 27–45 kg/m²), w wieku 20–65 lat, z nadciśnieniem tętniczym (SBP 140–160 mm Hg i DBP 90–100 mm Hg). Do badania nie włączono chorych z nadciśnieniem wtórnym i otyłością, z chorobą wieńcową, niewydolnością serca, nerek, niekontrolowaną cukrzycą i innymi poważnymi chorobami narządowymi.

Randomizacja chorych do grupy leczonej sibutraminą (n = 87) lub do grupy placebo (n = 84). Chorzy z nadciśnieniem tętniczym otrzymywali leki przeciwnadciśnieniowe wg następujących schematów: felodypina 5 mg/ramipril 5 mg (FEL + RAM) (n = 57), werapamil SR 180 mg/trandolapril 2 mg (VER + TRA) (n = 55) lub metoprolol 95 mg/hydrochlorotiazyd 12,5 mg (MET + HCT) (n = 59). Wszystkim chorym zalecano ograniczenia dietetyczne i zwiększoną aktywność fizyczną. W przypadku nieskuteczności leczenia przeciwnadciśnieniowego po 2 tyg. zwiększano dawki stosowanych leków. Chorzy randomizowani do grupy leczonej sibutraminą otrzymywali 10 mg leku dziennie. Po 8 tyg. dawka leku była zwiększana do 15 mg dziennie.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: zmiany ciśnienia tętniczego.
Drugorzędowy punkt końcowy: wpływ zmniejszenia masy ciała na ciśnienie tętnicze, stężenie lipidów i glukozy u chorych otyłych leczonych różnymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.

W grupie leczonej sibutraminą w porównaniu z grupą placebo po 16 tyg. leczenia obserwowano istotny statystycznie spadek masy ciała (o 5,7 vs 1,5 kg; p < 0,0001), spadek BMI (o 2,0 vs 0,5 ± 0,2 kg/m²; p < 00001) i zmniejszenie obwodu brzucha (o 5,0 vs 0,8 cm; p < 0,0001). W podgrupach leczonych różnymi lekami przeciwnadciśnieniowymi odnotowano istotny spadek masy ciała i BMI u osób leczonych sibutraminą w porównaniu z grupą placebo. Spadek masy ciała w poszczególnych grupach leczonych różnymi lekami przeciwnadciśnieniowymi wyniósł: w grupie MET + HCT – 3,9 kg, w grupie FEL + RAM – 7,2 kg (p = 0,004) i grupie VER + TRA – 6,1 kg (p = 0,048) w porównaniu z grupą placebo. Podobnie obserwowano różnice w przypadku BMI. Zmniejszenie obwodu brzucha odnotowano natomiast tylko w grupie otrzymującej FEL + RAM (p = 0,0007) i VER + TRA (p = 0,0004), nie wykazano różnic w grupie otrzymującej MET + HCT w porównaniu z grupą placebo.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: nie stwierdzono różnic w wartości BP pomiędzy grupami na zakończenie leczenia. Zmiana SBP w grupie leczonej sibutraminą wyniosła –5,9 vs –4,8 mm Hg w grupie placebo (p = 0,55), a DBP odpowiednio –0,7 vs –2,3 mm Hg (p = 0,18). W pomiarze 24-godzinnym SBP uległo obniżeniu w obu grupach (p = 0,69), natomiast DBP było wyższe w grupie leczonej o 2,1 vs –0,3 mm Hg (p = 0,04).
Drugorzędowy punkt końcowy: poziom glikemii na czczo był istotnie statystycznie niższy w grupie leczonej sibutraminą (5,7 mmol/l przed leczeniem i 5,4 mmol/l po leczeniu, p = 0,04), również wynik testu obciążenia glukozą po 60 min okazał się korzystniejszy w grupie leczonej sibutraminą. Największe obniżenie poziomu glikemii w teście obciążeniowym obserwowano w grupie FEL + RAM – 2,1 mmol/l, następnie w grupie VER + TRA – 1,3 mmol/l i MET + HCT – 0,1 mmol/l. Stosownie do obniżenia poziomu glikemii odnotowano zmniejszenie stężenia TG w grupie leczonej sibutraminą w porównaniu z grupą placebo (p = 0,019). Stężenia Ch, LDL i HbA_1c uległy zmniejszeniu, natomiast zwiększyło się stężenie HDL, ale nie wykazano istotnych statystycznie różnic pomiędzy grupami.