Porównanie efektywności i bezpieczeństwa leczenia biwalirudyną i heparyną w skojarzeniu z inhibitorem receptora GP IIb/IIIa w podgrupie pacjentów z cukrzycą wśród chorych z ostrym zespołem wieńcowym z uniesieniem odcinka ST leczonych PCI.

Grupę badaną stanowiło 3602 chorych w wieku ≥18 lat, z dolegliwościami bólowymi w klatce piersiowej trwającymi nie dłużej niż 12 godzin, z uniesieniem odcinka ST ≥1 mm w dwóch lub więcej odprowadzenia EKG, lub świeżym LBBB lub zawałem ściany tylnej z obniżeniem odcinka ST o ponad 1 mm w dwóch odprowadzeniach EKG znad ściany przedniej. Dalszą analizę przeprowadzono w podgrupie pacjentów z cukrzycą.

Nie wykazano istotnych różnic między grupami w częstości występowania punktu końcowego złożonego z poważnych zdarzeń sercowych (14,2% w grupie biwalirudyny v. 16,2% w grupie terapii skojarzonej, p=0,44), poważnych krwawień (8,7% v. 10,7%, p=0,42) i zakrzepicy w stencie (4,2% v. 3,8%, p=0,85). Natomiast wśród chorych z cukrzycą, częstość występowania zgonów sercowych była istotnie mniejsza u pacjentów leczonych biwalirudyną w porównaniu z pacjentami leczonymi heparyną i inhibitorem receptora GP IIb/IIIa w obserwacji zarówno 30-dniowej, jak i rocznej (30 dni: 2,1% v. 5,5%, p=0,04; rok: 2,5% v. 7,1%, p=0,01). Również częstość występowania udarów mózgu w obserwacji 30-dniowej była mniejsza u chorych w grupie biwalirudyny (0% v. 2%, p=0,02). Wykazano tez, że względny efekt leczenia biwalirudyną, w porównaniu z leczeniem heparyną i inhibitorem receptora GP IIb/IIIa, jest podobny u chorych z cukrzycą i u chorych bez cukrzycy.