Blokery receptora angiotensyny II są alternatywną grupą leków blokujących układ renina-angiotensyna bardziej specyficzną niż inhibitory enzymu konwertującego. Obserwacje kliniczne wskazują, że blokada receptora angiotensyny może wiąże się z większą redukcją zdarzeń sercowo-naczyniowych w porównaniu do innych leków obniżających ciśnienie tętnicze. ARB mają podobny profil protekcyjny jak ACEI, lecz są lepiej tolerowane.

 

Ocena skuteczności ARB w redukcji zdarzeń sercowo-naczyniowych w porównaniu do farmakoterapii opartej o inne grupy leków u chorych z angiograficznie potwierdzona chorobą wieńcową i nadciśnieniem tętniczym.

Grupę badaną stanowiło 2049 chorych w wieku od 20 do 80 lat, leczonych szpitalnie z rozpoznaną chorobą wieńcową potwierdzoną angiograficznie, z nadciśnieniem tętniczym ≥ 140/90 mm Hg lub leczeni lekami przeciwnadciśnieniowymi w momencie włączenia do badania.

Randomizacja do grupy leczonej kandesartanem (n = 1024 chorych) lub do grupy leczonej lekami z innych grup lekowych (n = 1025 chorych). Kandesartan stosowano w dawce 4-12 mg dziennie. Leki z innych grup terapeutycznych stosowano zgodnie z zaleceniami Japan Hypertension Society. W leczeniu dążono do osiągnięcia wartości docelowych BP < 130/85 mm Hg. W przypadku nieskuteczności leków można była dołączać kolejna grupę terapeutyczną z wyłączeniem ACEI. Kontrolne badanie po 6, 12, 24, 36, 48 i 60 mies. Wszyscy chorzy byli obserwowani ≥ 36 mies.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: MACE (major adverse cardiac events): zgon sercowo-naczyniowy, zawał, niestabilna dusznica bolesna, niewydolność serca, udar lub inne zdarzenia sercowo-naczyniowe wymagające leczenia szpitalnego.

Drugorzędowy punkt końcowy: rewaskularyzacja naczyń wieńcowych (inwazyjna lub kardiochirurgiczna) i noworozpoznana cukrzyca.

Średni wiek chorych wyniósł 65 lat, mężczyźni stanowili 80% badanych. Przebyty zawał stwierdzono u 38%, przebyte PCI u 83%, przebyte CABG u 11,5%, migotanie przedsionków u 7%, cukrzycę u 38%, hiperlipidemię u 60%, incydenty mózgowe u 10%, chorobę naczyń obwodowych u 3%. Palacze – 38% badanych. Średni BMI – 24,7 kg/m², średnia wartość BP – 136/76 mm Hg.

Obniżenie SBP i DBP było porównywalne w obu grupach i na koniec badania obniżenie to wyniosło 3,3/1,1 mm Hg w grupie leczonej kandesartanem i 4,3/2,7 mm Hg w grupie leczonej innymi lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze.

Na zakończenie badania BB stosowało 45,3% chorych w grupie leczonej kandesartanem i 49,4% chorych w grupie kontrolnej (p = 0,066), CCB 44,6 vs 56,0% chorych (p < 0,001), diuretyki 10,1 vs 8,0% chorych (p = 0,104) i ACEI 0,8 vs 70,5% chorych odpowiednio w grupach (p < 0,001).

Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił u 264(25,8%) chorych w grupie leczonej kandesartanem i u 288(28,1%) chorych w grupie kontrolnej (HR 0,89; 95% CI 0,76-1,06; p = 0,194). W poszczególnych składowych punktu pierwszorzędowego liczba obserwowanych zdarzeń była podobna w grupach. Zmarło 2,7 vs 2,4% chorych (p = 0,645), zawał stwierdzono u 2,8 vs 2,5% chorych (p = 0,679), niestabilną dusznicę bolesną u 14,7 vs 16,7% chorych (p = 0,204), niewydolność serca u 3,9 vs 4,3% chorych (p = 0,667), udar u 4,4 vs 4,8% chorych (p = 0,672) i inne zdarzenia niedokrwienne u 3,4 vs 3,6% chorych (p = 0,801) odpowiednio w grupie leczonej kandesartanem vs innym lekiem obniżającym ciśnienie tętnicze.

Drugorzędowy punkt końcowy: rewaskularyzację naczyń wiecowych przebyło 256(25,0%) chorych w grupie leczonej kandesartanem i 271(26,4%) chorych w grupie kontrolnej (HR 0,93; 95% CI 0,78-1,10; p = 0,414). Cukrzyce rozpoznano u 1,1% vs 2,9% chorych (HR 0,37; 95% CI 0,16-0,89; p = 0,027)

Leczenie przerwało 5,7% chorych w grupie leczonej kandesartanem i 12,2% chorych w grupie kontrolnej (p = 0,001). Głównymi objawami były: kaszel (3,0 vs 16,1% chorych, p = 0,001) i zawroty głowy (16,8 vs 15,0% chorych, p = 0, 273).

Chociaż kandesartan nie spowodował większej redukcji zdarzeń sercowo-naczyniowych niż leki z innych grup terapeutycznych stosowanych w leczeniu nadciśnienia tętniczego, to był lepiej tolerowany.