U chorych z niewydolnością serca allopurinol wpływa na przemiany energetyczne komórek, prowadząc do zmniejszenia zapotrzebowania na tlen. Również chorzy z dusznicą bolesną mogą odnieść korzyść z obniżenia zapotrzebowania na tlen, lecz brak jest badań oceniających skuteczność allopurinolu w tej grupie.

Wpływ allopurinolu stosowanego w dużej dawce na poprawę wydolności fizycznej u chorych ze stabilną dusznicą bolesną.

Grupę badaną stanowiło 65 chorych w wieku 18–85 lat, z angiograficznie udokumentowanymi zmianami w naczyniach wieńcowych, z dodatnim testem wysiłkowym, z objawową, stabilną dusznicą bolesną. Do badania nie włączano chorych z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa i kończyn dolnych, po przebytym zawale serca, z EF <45%, z przewlekłymi chorobami nerek lub innymi poważnymi chorobami narządów wewnętrznych. U wszystkich chorych test wysiłkowy wykonywano dwukrotnie przed włączeniem do badania. Do badania kwalifikowano chorych z obniżeniem odcinka ST >15%, w porównaniu z pierwszym testem wysiłkowym.

Randomizacja do grupy leczonej allopurinolem lub placebo. Allopurinol podawano w dawce 100 mg dziennie przez pierwszy tydzień, 300 mg przez drugi, a następnie 300 mg dwa razy dziennie. Po 6 tygodniach wykonywano kontrolny test wysiłkowy. Następnie grupa placebo otrzymywała allopurinol, a grupa uprzednio leczona – placebo. Kolejny test wysiłkowy wykonywano ponownie po 6 tygodniach.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: czas do obniżenia się odcinka ST w badaniu wysiłkowym.

Drugorzędowy punkt końcowy: czas trwania próby wysiłkowej, czas do wystąpienia bólu dławicowego

Średni wiek chorych wynosił 65 lat, 83% badanych stanowili mężczyźni. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 45% chorych, przebyty zawał u 20%, przebytą PCI u 12%, przebyte CABG u 12%, cukrzycę u 12%, hiperlipidemię u 43%. Palacze – 8% badanych.

Angiograficznie choroba jednonaczyniowa u 17% chorych, dwunaczyniowa u 40% i trójnaczyniowa u 43%. Nieznacznie obniżona funkcja skurczowa lewej komory u 15% chorych.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: średni czas do obniżenia odcinka ST w grupie placebo wynosił 249 sekund, a w grupie leczonej allopurinolem 298 sekund. Średnia różnica pomiędzy grupami wynosząca 43 sekundy była istotna statystycznie (p=0,0002). W grupie placebo poprawę, w porównaniu z czasem wyjściowym, obserwowano u 58% chorych, a w grupie leczonej u 85%.

Drugorzędowy punkt końcowy: średni czas trwania testu wysiłkowego był istotnie statystycznie krótszy w grupie placebo i wynosił 307 sekund, w grupie leczonej allopurinolem 393 sekundy, a średnia różnica pomiędzy grupami wynosiła 58 sekund (p=0,0003). Czas do wystąpienia dolegliwości dławicowych wynosił odpowiednio w grupach 272 sekundy i 304 sekundy, a średnia różnica – 38 sekund (p=0,001). Wydłużenie czasu trwania próby wysiłkowej, w porównaniu z badaniem wyjściowym, obserwowano u 45% chorych w grupie placebo i u 78% chorych w grupie leczonej allopurinolem, a wydłużenie czasu do wystąpienia bólu dławicowego odpowiednio u 55% v. 75% chorych.

Na koniec pierwszego etapu próby wysiłkowej wykonywanej według protokołu Bruce'a (połowa badanych nie osiągnęła drugiego etapu) średnie wartości SBP (p=0,042) i DBP (p=0,008) były istotnie statystycznie niższe w grupie leczonej allopurionolem.

 

Allopurionol może być lekiem przydatnym, niedrogim, dobrze tolerowanym i posiadającym właściwości antydusznicowe u chorych z chorobą wieńcową.