Migotanie przedsionków jest stwierdzane u około 25% chorych z niewydolnością serca. Typowe leczenie z użyciem leków antyarytmicznych lub kardiowersja są stosowne w celu przywrócenia rytmu zatokowego, lecz opóźnienie leczenia jest niekiedy znaczne, gdy już doszło do zmian strukturalnych, w tym do włóknienia zarówno w mięśniu przedsionków, jak i komór. Stosowanie w tym okresie leków antyarytmicznych nie przynosi zamierzonego efektu. Badania obserwacyjne wskazują, że statyny mogą opóźniać pojawienie się migotania przedsionków, chociaż brak danych, na których podstawie można zalecać stosowanie statyn w prewencji migotania u chorych z niewydolnością serca.

 

Skuteczność rosuwastatyny w redukcji liczby nowo rozpoznanych migotań przedsionków u chorych z niewydolnością serca.

Grupę badaną stanowiło 3690 chorych w wieku ≥18 lat z klinicznymi objawami niewydolności serca, w II–IV klasie NYHA, z określoną EF w okresie 3 mies. przed włączeniem do badania. Chorzy z EF >40% leczeni szpitalnie z powodu niewydolności serca w ostatnim roku.

Randomizacja do grupy otrzymującej 10 mg rosuwastatyny lub do grupy placebo. Dodatkowo chorzy byli randomizowani do grupy otrzymującej n-3 PUFA lub placebo. W obecnej analizie oceniano dane uzyskane od chorych, którzy w momencie randomizacji mieli rytm zatokowy w zapisie EKG. W grupie leczonej rosuwastatyną było n=1855 chorych, a w grupie placebo n=1835 chorych. Kontrolne badania po 1., 3., 6., i 12. mies., a następnie co 6 mies. do zakończenia obserwacji. Wszyscy chorzy byli leczeni z powodu niewydolności serca zgodnie z obowiązującymi zaleceniami.

Średni wiek chorych wyniósł 67 lat, mężczyźni stanowili 78% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 53% chorych, przebyty zawał u 35%, przebyte PCI u 9%, przebyte CABG u 15%, napadowe migotanie przedsionków u 15%, cukrzycę u 27%, incydenty mózgowe u 4%, chorobę naczyń obwodowych u 7%. Średni BMI – 26,9 kg/m², średnia wartość SBP – 127 mm Hg, średnia EF– 32,5%.

Kardiomiopatię niedokrwienną rozpoznano u 42% chorych. ACEI stosowało 94% chorych, BB – 65%, leki moczopędne – 89%, spironolokton – 40%, amiodaron – 20% chorych, a ASA i inne leki przeciwpłytkowe – 59%.

Migotanie przedsionków rozpoznano u n=552 (15,0%) chorych w czasie trwania badania (rytm zatokowy u n=3138 chorych). Grupa chorych, u których rozpoznano migotanie przedsionków, była starsza wiekiem (70 vs 66 lat, p<0,0001), miała wyższe wartości SBP (129 vs 126 mm Hg, p=0,003), EF (33,8 vs 32,4%, p=0,002). Częściej w grupie tej stwierdzono nadciśnienie tętnicze (59,4 vs 52,3% chorych, p=0,002) i obturacyjną chorobę płuc (29,0 vs 20,9% chorych, p<0,0001).

W grupie chorych, w której rozpoznano migotanie przedsionków, 258(13,9%) należało do grupy leczonej rosuwastatyną, a 294 (16,0%) do grupy placebo (p=0,097). W analizie wieloczynnikowej, w której brano pod uwagę kryteria kliniczne, różnica pomiędzy grupami była nieistotna statystycznie (p=0,067). Po uwzględnieniu dodatkowo badań laboratoryjnych różnica pomiędzy grupami była istotna statystycznie (HR 0,82; 95% CI 0,68–0,99; p=0,039).

Nie wykazano różnic w podgrupach badania w zależności od wieku, płci, etiologii kardiomiopati, migotania przedsionków w wywiadzie, cukrzycy, klasy NYHA, EF i poziomu cholesterolu.

Niezależnie od stosowanego leczenia (rosuwastatyna vs placebo) średnie obniżenie stężenia LDL było podobne w grupie z rozpoznanym migotaniem przedsionków i w grupie z rytmem zatokowym. Średnie obniżenie stężenia LDL po 6 mies. leczenia wyniosło 10 mg/dl w grupie z migotaniem przedsionków i 13 mg/dl w grupie z rytmem zatokowym.

 

Leczenie rosuwastatyną ma niewielki wpływ na zmniejszenie ryzyka rozpoznania migotania przedsionków u chorych z niewydolnością serca.