Badanie kliniczne wskazują, że nawrót migotania przedsionków po kardiowersji częściowo może być zależny remodelingu lewego przedsionka zarówno mechanicznego jak i elektrycznego. W [przebiegu migotania przedsionków właściwości strukturalne tkanek przedsionka i komórek sercowych są stopniowo i nieodwracalnie zmieniane, tworząc bardziej sprzyjający substrat dla migotania. W modelach zwierzęcy zablokowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron zarówno przez ACEI jak i ARB wiąże się z zahamowaniem remodelingu przedsionków. W badaniach klinicznych wykazano, że leki zmniejszają liczbę noworozpoznawanych migotań przedsionków lub nawrotów migotania przedsionków. Jakkolwiek migotanie przedsionków było jednym z wielu obserwacji lub w badaniach w których oceniano wystąpienie lub nawrót migotania przedsionków były oparte o małe grupy badanych.

 

Ocena wpływu walsartanu na nawrót migotania przedsionków u chorych z przebytą tą arytmia.

Grupę badaną stanowiło 1442 chorych w wieku ≥ 40 lat, z dwoma lub więcej epizodami objawowego migotania przedsionków udokumentowanego w EKG w okresie ostatnich 6 mies., lub po przebytej kardiowersji (elektrycznej lub farmakologicznej) pomiędzy 14. dniem a 48. godz. przed randomizacją. Wszyscy chorzy z rytmem zatokowym w ciągu ostatnich co najmniej 2 dni przed randomizacja. Dodatkowo współistnienie co najmniej jednego z następujących schorzeń; niewydolność serca lub udokumentowana dysfunkcja lewej komory (EF < 40%), nadciśnienie tętnicze w ostatnich 6 mies. lub dłużej, z lub bez przerostu lewej komory, cukrzyca typu 2, przebyty udar, choroba tętnic obwodowych, choroba wieńcowa lub migotanie przedsionków bez tych schorzeń ale z powiększeniem lewego przedsionka (≥ 45 mm u mężczyzn i ≥ 40 mm u kobiet).

Randomizacja do grupy leczonej walsartanem (n = 722 chorych) lub do grupy placebo (n = 720 chorych). Leczenie rozpoczynano od dawki 80 mg dziennie. Co 2 tyg. dawkę podwajano do maksymalnej 320 mg dziennie, na której to dawce pozostawano do końca badania. Leczenie kontynuowano do 52 tyg. W przypadku BP < 110/65 mm Hg lub w przypadku objawowej hipotensji dawki leku zmniejszano. Jeżeli chory nie tolerował dawki 160 mg dziennie, był wyłączany z badania. Chorzy stosowali inne leki związane z leczeniem innych schorzeń. Kontrolne badania po 2, 4, 8, 24 i 52 tyg.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: czas do wystąpienia pierwszego migotania przedsionków i liczba chorych z więcej niż jednym epizodem arytmii w ciągu roku obserwacji.

Drugorzędowy punkt końcowy: liczba epizodów migotania przedsionków na jednego chorego, leczenie szpitalne z różnych przyczyn i sercowo-naczyniowych, punkt złożony; zgon i zdarzenia zakrzepowo- zatorowe, liczba chorych z rytmem zatokowym na zakończenie badania, czas trwania i częstość rytmu komór w czasie pierwszego epizodu migotania, profil bezpieczeństwa leczenia.

 

Średni wiek chorych wyniósł 68 lat, mężczyźni stanowili 62% badanych.

Kryteria włączenia; ≥ 2 epizody  migotania przedsionków u 40% chorych, przebyta kardiowersja u 88%, niewydolność serca u 8%, nadciśnienie tętnicze w ostatnich 6 mies. lub dłużej u 85,5%, cukrzyca typu 2 u 14,5%, przebyty udar u 4%, choroba tętnic obwodowych u 4%, choroba wieńcowa u 12,5%, samo migotanie przedsionków u 12%. Czas trwania migotanie > 7 dni u 32% badanych.

Docelową dawkę 320 mg walsartanu otrzymało w 4 tyg. badania 83,1% chorych, a w grupie placebo 85,2% i podobne wartości te utrzymały się do końca badania. Na zakończenie badania obniżenie wartości SBP wynosiło 4,1 mm Hg w grupie otrzymującej walsartan i 2,0 mm Hg w grupie placebo (p < 0,001).

Pierwszorzędowy punkt końcowy: po roku liczba chorych z nawrotem migotania przedsionków była podobna w grupach. W grupie otrzymującej walsartan 51,4% chorych miało nawrót migotania, a w grupie placebo 52,1%cchorych (HR 0,98; 95% CI 0,85-1,14; p = 0,83). Średni czas do wystąpienia pierwszego nawrotu migotania przedsionków wyniósł 295 i 271 dni odpowiednio w grupach. Więcej niż jeden napad migotania obserwowano u 26,9% chorych w grupie otrzymującej walsartan i u 27,9% chorych w grupie placebo (OR 0,95; 95% CI 0,70-1,29; p = 0,66).

Drugorzędowy punkt końcowy: nie obserwowano różnic pomiędzy grupami w poszczególnych punktach badania z wyjątkiem zdarzeń zakrzepowo-zatorowych które obserwowano u 10 chorych w grupie leczonej walsartanem i u 2 chorych w grupie placebo (p = 0,04). Liczba chorych z rytmem zatokowym na zakończenie badania podobna w grupach, 84,7% chorych w grupie otrzymującej walsartan i 82,7% chorych w grupie placebo (p = 0,32). Średnia częstość komór w czasie pierwszego napadu migotania 109,6 vs 107,5 bpm odpowiednio w grupach (p = 0,33). Czas trwania napadu od 0-7 dni u 47,7 vs 45,9% chorych, > 7 dni u 24,0 vs 29,1% chorych. Również w podgrupach badania nie wykazano różnic.

Leczenie przerwało 107(14,8%) chorych w grupie otrzymującej walsartan i 76(10,6%) chorych w grupie placebo (p = 0,02). Z powodu objawów ubocznych po lekach odpowiednio 26 vs 12 chorych. Objawy związane z stosowaniem walsartanu obserwowano u 2 chorych (ciężka hipotensja, dysfunkcja nerek z hiperkalemią). Podwojenie stężenia kreatyniny obserwowano u podobnej liczby chorych. Stężenie potasu >5,5 mmol/l stwierdzono u 5,6 vs 2,4% chorych (p = 0,002).

 

U chorych po przebytych incydentach migotania przedsionków prewencyjne stosowanie walsartanu nie zmniejszenia ryzyka nawrotowego migotania.