Pacjenci mieli wykonywany test obciążenia glukozą (OCTT-oral glucose tolerance test) przy przyjęciu do szpitala i przed opuszczeniem szpitala (4-5 dzień). Chorzy byli klasyfikowani do grupy cukrzyków, obniżonej tolerancji gluozy i zdrowych. Klasyfikacja oparta była na definicji WHO [prawidłowy test OGTT- poziom glukozy na czczo <6.1 mmol/l po 2 godzinach po obciążeniu 75g glukozy w 200ml wody <7.8 mmol/l n=55 chorych, nieprawidłowa tolerancja IGT - odpowiednio <6.1 mmol/l po 2 godzinach 7.8-11.0 mmol/l n=58 chorych, cukrzyca >6.0mmol/l i po 2 godzinach >11.0 mmol/ n=55 chorychl]. Do dalszej obserwacji włączono n=55 chorych z prawidłowym OGTT i n=113 chorych z nieprawidłwoym OGTT. Chorzy byli obserwowani do zgonu lub przez 2 lata. Wizyty kontrolne po 3 i 12 miesiącach.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: chorzy byli monitorowani do pojawienia się zawału niezakończonego zgonem, udaru niezakończonego zgonem, ciężką niewydolnością serca wymagajacą leczenia szpitalnego, zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych lub wszystkich. Chorzy byli obserwowani dp zgonu lub przez 2 lata.

Grupa z prawidłową tolerancją glukozy: średni wiek 60(54-67) lat vs grupa IGT średni wiek 65(57-71) lat p=0.004. Porównywalny BMI, natomiast chorzy z grupy IGT częściej mieli wywiad w kierunku chorób naczyniowo-sercowych. W czasie średniej 34 miesiące obserwacji stwierdzono:

Prawdopodobieństwo nie wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniwoych było znacząco wyższe u chorych z prawidłową tolerancją glukozy p=0.002. W analize wieloczynnikowej nieprawidłowa toleracja glukozy była najsilniejszym wyznacznikiem zdarzeń sercowo-naczyniowych HR 4.18 (95%CI;1.26-13.84) p=0.019, obok poprzednio przebytego zawału HR 3.38 (95%CI;1.62-7.04) p=0.001 i przebytego udaru HR 3.68 (95%CI;1.08-12.49) p=0.037.

 

Nieprawidłowa tolerancja glukozy jest silnym wyznacznikiem ryzyka przyszłych zdarzeń sercowo-naczyniowych po przebytym zawałe serca. Określenie w czasie pobytu szpitalnego tego ryzyka powoduje określenie nowych celów w prewencji wtórnej.