Ewerolimus jest lekiem immunosupresyjnym o właściwościach antyproliferacyjnych. Zdolność do hamowania proliferacji komórek mięśni gładkich została wykorzystana w celu zmniejszenia ryzyka restenozy po implantacji stentów pokrytych ewerolimusem. Wyniki badań klinicznych wykazały, że stenty pokryte ewerolimusem są być bezpieczne i skuteczne w leczeniu zwężeń w naczyniach wieńcowych.

Cel badania
Ocena skuteczności implantacji stentów pokrytych ewerolimusem w hamowaniu proliferacji neointimy w porównaniu ze stentami metalowymi w naczyniach wieńcowych o różnej średnicy światła.

Grupę badaną stanowiło 106 chorych ze zwężeniami de novo w zakresie 50-99% w naczyniach natywnych o średnicy 2,75-4,0 mm i długości zmiany < 18 mm.

W jednoośrodkowym badaniu FUTURE I randomizowano 42 chorych w stosunku 2:1 do grupy z implantacją stentu pokrytego lekiem i do grupy kontrolnej. W badaniu wieloośrodkowym FUTURE II randomizowano 64 chorych w stosunku 1:2 do implantacji stentu pokrytego ewerolimusem lub stentu klasycznego. Łącznie do grupy, w której implantowano stent pokryty ewerolimusem, włączano 48 chorych, a do grupy, w której implantowano stent klasyczny – 58 chorych.

Ewerolimus uwalniany jest ze stentu w czasie około 30 dni po implantacji (średnia ilość leku – 197 µg/cm²). W badaniu implantowano stenty o średnicy światła 2,5, 3,0, 3,5 i 4,0 mm i długości 14 i 18 mm. Wszyscy chorzy otrzymywali 325 mg ASA dziennie i klopidogrel w dawce nasycającej 300 mg i 75 mg dziennie przez 6 mies. Kontrolną koronarografię wykonano po 6 mies.

Średni wiek chorych wyniósł 64 lata, mężczyźni stanowili 76% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 78% chorych, przebyty zawał u 16%, przebyte PCI u 35%, CABG u 7%, cukrzycę u 16%, hiperlipidemię u 76%.

Stabilna dusznica bolesna dotyczyła 84% chorych, niestabilna – 8 %, chorzy bezobjawowi stanowili 8% badanych. Zmiany naczyniowe typu B2/C – 38% chorych. Średnia długość zmiany – 10 mm.

Nie stwierdzono restenozy w stencie u chorych z implantowanym stentem pokrytym ewerolimusem, natomiast w grupie chorych z implantowanym stentem klasycznym restenoza wystąpiła w przypadku 8 zmian. Najczęściej restenozę obserwowano w przypadku małych naczyń (26,3%), w naczyniach średniej wielkości (1,3%) i w naczyniach dużych – 7,7% zmian.

Restenozę w segmencie stwierdzono w 2 zmianach (4,3%) w grupie badanej i w 13 zmianach (22,4%) w grupie kontrolnej.

Późna utrata światła w stencie i w segmencie była istotnie statystycznie większa w grupie z implantowanym stentem klasycznym.

 

 

 

W ocenie ultrasonograficznej indeks objętości neointimy we wszystkich rozmiarach naczyń był istotnie statystycznie niższy w grupie chorych, u których implantowano stent uwalniający ewerolimus, niż w grupie, w której implantowano stent klasyczny, w małych naczyniach 0,17 mm³/mm vs 1,51 mm³/mm (p = 0,0002), w średnich naczyniach 0,21 mm³/mm vs 2,02 mm³/mm (p < 0,0001) i w dużych naczyniach 0,12 mm³/mm  vs  1,72 mm³/mm (p = 0,056).

W grupie badanej obserwowano trend w kierunku mniejszej liczby poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych (6,4% chorych w grupie EES vs 15,1% chorych w grupie BMS, p = 0,17). Nie wystąpiła późna zakrzepica, nie odnotowano przypadków tworzenia się tętniaków oraz niepełnego rozprężenia stentu.

Stent pokryty ewerolimusem jest skuteczniejszy niż stent metalowy w leczeniu zmian de novo w naczyniach wieńcowych, jego efekt jest szczególnie korzystny w przypadku zmian w naczyniach małych.