Umieszczenie kaniuli w tętnicy udowej wspólnej wiąże się z małym ryzykiem powikłań naczyniowych. Powikłania miejscowe naczyniowe związane z cewnikowaniem występują u 1,5 do 4% przypadków. Krwawienia wiążą się z wyższą śmiertelnością i wyższym kosztem leczenia.

Zaleca się wykonywanie nakłucia udowego pod skopią ale w badaniach nie wykazano różnic w ilości powikłań naczyniowych w porównaniu do grupy w której nakłucie wykonywano bez skopi. Ocena ultrasonograficzna jest pomocna w ocenie dostępu żylnego, przy cewnikowaniu żył centralnych. Brak jest badań oceniających przydatności badania ultrasonograficznego przy nakłuwaniu tętnicy udowej.

 

Porównanie dwóch metod kanilacji tętnicy udowej, pod skopią lub przy pomocy badania ultrasonograficznego.

Grupę badaną stanowiło 1004 chorych, kierowanych do badania angiograficznego z dostępu udowego.

Randomizacja do grupy w której oceniano nakłucie w badaniu rentgenowskim (n = 501 chorych) lub w badaniu ultrasonograficznym (n = 503 chorych). Dodatkowo wydzielono grupę chorych z wysokim podziałem tętnicy udowej (powyżej dolnego brzegu głowy kości udowej), otyłych (BMI > 30 kg/m²) i z chorobami tętnic kończyn dolnych.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: liczba prawidłowo nakłutych tętnic udowych wspólnych (powyżej podziału tętnicy i poniżej odejścia tętnicy nadbrzusznej dolnej).

Drugorzędowy punkt końcowy: ocena zabiegu (nakłucie przy pierwszej próbie, liczba nakłuć, krwawienie żylne, czas do założenia cewnika tętniczego) i powikłania (krwiak ≥ 5 cm, pseudotętniak, krwawienia zaotrzewnowe, dysekcja naczynia, zakrzepica, spadek stężenia hemoglobiny ≥ 3 g/dl i ≥ 4 g/dl, krwawienie wymagające podania krwi).

Średni wiek chorych wyniósł 64 lat, mężczyźni stanowili 73% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 85% chorych, otyłość u 39%, cukrzycę u 43%, hiperlipidemię u 78%, chorobę tętnic kończyn dolnych u 9%. Palacze – 41% badanych. Średni BMI – 30 kg/m².

Badanie koronarograficzne wykonano u 91% chorych, badanie angiograficzne tętnic kończyn dolnych u 9%. Urządzenie do zamknięcia nakłucia użyto u 55,1% chorych ocenianych rentgenograficznie i u 66,4% chorych ocenianych ultrasonograficznie (p < 0,001).

Pierwszorzędowy punkt końcowy: liczba prawidłowo nakłutych tętnic udowych była podobna w obu metodach, u 83,3% chorych w przypadku badania rentgenowskiego i u 86,4% chorych w przypadku badania ultrasonograficznego (p = 0,15). W podgrupie chorych z otyłością (79,0 vs 85,2% chorych, p = 0,11) i chorobami tętnic kończyn dolnych (8,2 vs 84,4% chorych, p = 0,78) odsetek prawidłowych nakłuć był podobny. Natomiast w grupie z wysokim rozwidleniem tętnicy udowej różnica była istotna statystycznie w liczbie prawidłowych nakłuć. W grupie ocenianej pod skopia prawidłowo nakłuto 69,8% chorych, w grupie ocenianej ultrasonograficznie 82,6% chorych (p < 0,01).

Drugorzędowy punkt końcowy: nakłucie przy pierwszej próbie wykonano u 46,4% chorych ocenianych pod skopia i u 82,7% chorych ocenianych ultrasonograficznie (p < 0,000001), liczba nakłuć 3 vs 1,3 (p < 0,000001), krwawienie żylne u 15,8 vs 2,4% chorych (p < 0,000001) i czas do założenia cewnika tętniczego 213 vs 185 sek. odpowiednio w grupach (p = 0,016). Krwiak ≥ 5 cm obserwowano u 2,2% chorych ocenianych pod skopią i u 0,6% chorych ocenianych ultrasonograficznie (p = 0,034). Inne powikłania obserwowano u pojedynczych chorych. Łącznie powikłania stwierdzono u 3,4 vs 1,4% chorych odpowiednio w grupach (p = 0,041).

 

Nakłucie tętnicy udowej przy pomocy badania ultrasonograficznego szczególnie u chorych z wysokim podziałem tętnicy jest korzystniejszą metodą niż ocena badaniem rentgenograficznym. Wykorzystanie badania ultrasonograficznego przy koniulacji tętnicy udowej wiąże się z redukcją ryzyka powikłań naczyniowych.