Grupę badaną stanowiło 20 479 chorych w wieku > 18 lat z trwającym powyżej 20 min bólem dławicowym do 6 godz. przed randomizacją, ze stwierdzonym w badaniu EKG uniesieniem odcinka ST w 2 sąsiadujących odprowadzeniach (o co najmniej 0,1 mV w odprowadzeniach kończynowych i o co najmniej o 0,2 mV w odprowadzeniach przedsercowych) lub ze świeżo rozpoznanym blokiem lewej odnogi pęczka Hisa (left bundle-branch block, LBBB), zakwalifikowanych do leczenia fibrynolitycznego streptokinazą, tenekteplazą, alteplazą lub reteplazą.

Randomizacja chorych do grupy leczonej enoksaparyną (n = 10 256) lub UFH (n = 10 223). Wszyscy chorzy otrzymywali 150 lub 325 mg ASA doustnie lub 500 mg dożylnie, następnie zalecano 75–325 mg ASA dziennie doustnie przez co najmniej 30 dni. Klopidogrel zalecano w przypadku braku skuteczności ASA. Decyzję o leczeniu klopidogrelem pozostawiano lekarzowi prowadzącemu. Chorzy w wieku do 75. roku życia otrzymywali 30 mg enoksaparyny dożylnie oraz 1 mg/kg m.c. podskórnie co 12 godz. U chorych w wieku ≥ 75 lat nie stosowano dawki dożylnej, a dawkę podskórną redukowano do 0,75 mg/kg m.c. Chorym na niewydolność nerek enoksaparynę podawano co 24 godz. w dawce 1 mg/kg m.c. podskórnie. Leczenie prowadzono w trakcie całego okresu hospitalizacji, maksymalnie przez 8 dni. UFH podawano w dawce nasycającej 60 U/kg m.c. (maksymalnie 4000 U) i po 15 min rozpoczynano wlew 12 U/kg m.c. (maksymalnie 1000 U/godz.). Leczenie prowadzono przez co najmniej 48 godz. Monitorowano czas aktywacji trombiny (ACT), doprowadzając do wydłużenia wartości 1,5–2 razy. Podawanie leków antytrombinowych zalecano po 15–30 min od rozpoczęcia podawania leku fibrynolitycznego. W przypadku utrzymywania się objawów niedokrwiennych po leczeniu fibrynolitycznym chorych kwalifikowano do PCI.
Klirens kreatyniny wyliczano ze wzoru Cockrofta-Gaulta, wydzielając podgrupy chorych w zależności od jego wartości: < 30 ml/min, 30–60 ml/min, > 60–90 ml/min i > 90 ml/min.
Pierwszorzędowy złożony punkt końcowy: klinicznie – zgon, zawał w obserwacji 30-dniowej. Jako ocena bezpieczeństwa stosowanego leczenia – występowanie dużych krwawień.