Grupę badaną stanowiło 20 479 chorych w wieku ≥ 18 lat, z objawami STEMI do 6 godz. od początku dolegliwości

Randomizacja chorych do grupy leczonej enoksaparyną w dawce 1 mg/kg m.c. lub do grupy leczonej UFH w dawce 60 U/kg m.c. Wszyscy chorzy otrzymywali ASA, następnie zalecano stosowanie ASA doustnie codziennie przez co najmniej 30 dni. Klopidogrel był zalecany w przypadku oporności na ASA. Decyzję o leczeniu klopidogrelem pozostawiono lekarzowi prowadzącemu. Leczenie enoksaparyną prowadzono w trakcie całego okresu hospitalizacji – maksymalnie do 8 dni. Leczenie UFH stosowano przez co najmniej 48 godz. W przypadku utrzymywania się objawów niedokrwiennych po leczeniu fibrynolitycznym, chorych kwalifikowano do PCI. W badaniu uczestniczyło 3060 chorych na cukrzycę i 17 189 chorych bez cukrzycy.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony, zgon, zawał w obserwacji 30-dniowej. Dodatkowymi punktami końcowymi były zgon z każdej przyczyny, poważne krwawienia i jako korzyść kliniczna leczenia – zgon, zawał i poważne krwawienia wg TIMI.

Grupę chorych na cukrzycę stanowiły osoby starsze (63 vs 58 lat, p < 0,001), z większym odsetkiem chorych w wieku > 75 lat (14,8 vs 12,0%, p < 0,001), wśród których było więcej kobiet niż w grupie chorych bez cukrzycy (34,5 vs 21,3%, p < 0,001). Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 62% chorych na cukrzycę i u 41% chorych w grupie bez cukrzycy (p < 0,001), przebyty zawał u 18 vs 12% (p < 0,001), przebyte PCI u 5 vs 3,0% (p < 0,001), niewydolność serca u 5 vs 3,0% (p < 0,001), hiperlipidemię u 31 vs 16% (p < 0,001). Palacze – 30 vs 50% badanych odpowiednio w grupach (p < 0,001). Średni GFR był istotnie statystycznie niższy w grupie chorych na cukrzycę (73 vs 77 ml/min/1,73 m², p < 0,001), natomiast wskaźnik ryzyka TIMI > 3 istotnie statystycznie częstszy w grupie chorych na cukrzycę – 50,5 vs 33% chorych (p < 0,001).
Pierwszorzędowy punkt końcowy: w analizie wieloczynnikowej po uwzględnieniu wskaźnika ryzyka TIMI, płci, palenia tytoniu, niewydolności serca i funkcji nerek, u chorych na cukrzycę stwierdzono wyższe ryzyko zgonu (OR 1,27; 95% CI 1,10–1,48; p = 0,002), jak również zgonu i zawału serca (OR 1,29; 95% CI 1,14–1,46; p < 0,001). Trend w kierunku wyższego ryzyka krwawień obserwowano w grupie chorych na cukrzycę (OR 1,15; 95% CI 0,85–1,55; p = 0,38). Szczególnie złe rokowanie obserwowano u chorych na cukrzycę cierpiących na niewydolność nerek.
Grupy chorych leczonych enoksaparyną lub UFH były podobne pod względem demograficznym i klinicznym. W grupie chorych na cukrzycę punkt pierwotny (zgon lub zawał w ciągu 30 dni) obserwowano u 13,6% chorych leczonych enoksaparyną i u 17,1% leczonych UFH (RR 0,80; 95% CI 0,67–0,94; p = 0,007). Zgony, zawał i ponowna rewaskularyzacja wystąpiły u 16,0 vs 19,7% chorych (RR 0,81; 95% CI 0,70–0,94; p = 0,007). Leczenie enoksaparyną wiązało się z istotną statystycznie redukcją liczby zgonów. W grupie leczonej enoksaparyną zmarło 9,5% chorych i 11,8% chorych w grupie leczonej UFH (RR 0,77; 95% CI 0,66–0,99; p = 0,039). W grupie leczonej enoksaparyną obserwowano trend w kierunku większego ryzyka wystąpienia krwawień, które odnotowano u 2,6 vs 1,6% chorych odpowiednio w grupach (RR 1,63; 95% CI 0,99–2,69).
Zgon, zawał i poważne krwawienia wg TIMI wystąpiły u 14,8% chorych w grupie leczonej enoksaparyną i u 17,5% chorych w grupie leczonej UFH (RR 0,83; 95% CI 0,70–0,97; p = 0,019).