Wstęp. Inwazyjne udrożnienie naczynia wieńcowego (percutaneous coronary inetrvention, PCI) w przebiegu zawału serca z uniesieniem odcinka ST (ST segment elevation myocardial infarction, STEMI) wiąże się z wysokim odsetkiem skuteczności zabiegu. Pomimo wdrożenia różnych strategii postępowania u chorych z STEMI w dalszym ciągu od 5% do 7% chorych umiera w ciągu 6 mies., głównie w wyniku poreperfuzyjnych uszkodzeń mięśnia sercowego. Różne mechanizmy są odpowiedzialne za śmierć komórki po udrożnieniu naczynia wieńcowego, a jedynym z nich jest przeładowanie komórki wapniem. Stan ten odpowiada nie tylko za zaburzenia kurczliwości, ale zaburzenia jonowe prowadzą do śmiertelnych zaburzeń rytmu. Kaldaret (MCC-135) jest lekiem nowej klasy, powodującym zablokowanie wymiennika sodowo-wapniowego w błonach komórkowych i przeciwdziała „ucieczce” jonów wapnia z siateczki sarkoplazmatycznej. Korzystne działanie kaldaretu wykazano w badaniach przedklinicznych.
Cel badania. Ocena bezpieczeństwa i skuteczności kaldaretu u chorych ze STEMI w poprawie funkcji lewej komory i zmniejszeniu wielkości zawału.

Grupę badaną stanowiło 468 chorych z pierwszym zawałem serca, z dolegliwościami niedokrwiennymi trwającymi ≥20 min, ≤6 godzin przed włączeniem do badania z uniesieniem odcinka ST ≥2 mm w 2 sąsiadujących odprowadzeniach (dla ściany dolnej suma uniesień odcinka ST ≥10 mm), kierowanych do PCI w ciągu 8 godz. od początku objawów.

Randomizacja do grupy placebo (n=157 chorych), do grupy otrzymującej małą dawkę leku (4,5 mg/kg) (n=163 chorych) lub do grupy otrzymującej dużą dawkę leku (9,0 mg/kg) (n=148 chorych). Podawanie leku rozpoczynano od podania szybkiego wlewu 0,865 ml/kg/godz. przez 15 min przed udrożnieniem zmiany w naczyniu wieńcowym. Następnie lek podawano z prędkością 0,9 ml/kg/godz. przez 48 godz. Pomiary stężenia troponiny T po 2, 4, 12, 24, 48 i 72 godz. Po 5 dniach ocena EF w badaniu SPECT.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: EF oceniana w SPECT w 5 dniu badania.
Drugorzędowy punkt końcowy: wielkość zawału serca w badaniu SPECT i w ocenie enzymatycznej. Klinicznie zgon, zawał, pogorszenie wydolności serca wymagające leczenia szpitalnego, niewydolność serca wymagająca leczenia szpitalnego, leczenie szpitalne z przyczyn sercowo-naczyniowych, groźne zaburzenia rytmu, wstrząs kardiogenny.

Średni wiek chorych wyniósł 59 lat, mężczyźni stanowili 77% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 47% chorych, dusznicę bolesną u 11%, cukrzycę u 18%, hiperlipidemię u 32%, chorobę naczyń obwodowych u 6%. Palacze - 62% badanych.
Średni czas od przyjęcia do szpitala do rozpoczęcia podawania leku 1,5 godz. Zawał ściany rzedniej u 47% chorych.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: nie było różnic w wielkości EF w 5 dniu badania. W grupie placebo średnia wartość EF wyniosła 47,0%, w grupie otrzymującej małą dawkę kaldaretu 47,4% i w grupie otrzymującej dużą dawkę leku 45,1% (p=NS). Również po 30 dniach nie było różnic pomiędzy grupami.
Drugorzędowy punkt końcowy: wielkość zawału była porównywalna w grupach i wyniosła 13,8% w grupie placebo, 16,2% w grupie w grupie otrzymującej małą dawkę kaldaretu, 14,5% w grupie otrzymującej dużą dawkę leku (p=NS). Po 30 dniach nie było różnic pomiędzy grupami, chociaż wielkość zawału była mniejsza we wszystkich grupach 12,0% vs 12,0% vs 13,3% odpowiednio w grupach. Również wielkość zawału oceniana wielkością pola pod krzywą uwalniania (dla CK, CKMB, troponiny T i I) była podobna w grupach.
Klinicznie punkt złożony wystąpił u 25,5% chorych w grupie placebo u 19,2% chorych w grupie w grupie otrzymującej małą dawkę kaldaretu i u 34,2% w grupie otrzymującej dużą dawkę leku. Objawy uboczne podobne w grupach.

Wnioski. Nie wykazano korzystnego efektu kaldaretu na poprawę funkcji lewej komory i ograniczenie wielkości zawału serca u chorych z STEMI kierowanych do PCI.