Przeznaczyniowe leczenie tętniaków aorty brzusznej proponowano początkowo chorym niekwalifikującym się do leczenia operacyjnego droga brzuszną. Stentowanie tętniaka za pomocą odpowiednio przygotowanej protezy miało przedłużać życie chorych i zmniejszać ryzyko pęknięcia tętniaka. W obserwacji 4-letniej nie wykazano zmniejszenia śmiertelności ogólnej, zależnej od tętniaka, w grupie chorych leczonych inwazyjnie w porównaniu z grupą leczoną zachowawczo. Główna przyczyna niepowodzenia wynikała z wysokiej śmiertelności okołozabiegowej, wyższej od spodziewanej. Z drugiej strony wykazano, że liczba pękniętych, dużych, nieleczonych tętniaków była niższa od zakładanej. Jak wykazano, liczba pękniętych tętniaków była niska w grupie chorych z anatomicznymi wskazaniami do leczenia przeznaczyniowego, a stosowanie statyn mogło zmniejszyć liczbę pęknięć. Dane dotyczące zarówno odległych efektów leczenia, jak i ich kosztów są ograniczone.

Porównanie długoterminowych wyników leczenia tętniaków aorty brzusznej metodą przeznaczyniową z leczeniem zachowawczym.

Grupę badaną stanowiło 404 chorych w wieku ≥60 lat z tomograficznie potwierdzonym tętniakiem aorty brzusznej o wymiarze ≥5,5 cm, niekwalifikujących się do leczenia chirurgicznego.

Randomizacja do grupy leczonej przeznaczyniowo (n=197) lub do grupy leczonej zachowawczo (n=207). Wykonanie zabiegów planowano w ciągu miesiąca po randomizacji. Kontrolne badanie tomograficzne wykonywano po 1. i 3. miesiącu w grupie leczonej przeznaczyniowo oraz corocznie w obu grupach chorych.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zgony z każdej przyczyny, zgony związane z tętniakiem, powikłania zależne od implantowanych protez i ponowne interwencje po wykonanych zabiegach.