Grupę badaną stanowiło 1237 chorych w wieku ≥ 21 lat, z przynajmniej jednym epizodem AF w ostatnich 3 mies., z rytmem zatokowym co najmniej godzinę przed randomizacją. Wcześniejsze leczenie amiodaronem było dopuszczalne, pod warunkiem jego przerwania po włączeniu do badania.

Randomizacja chorych do grupy otrzymującej 400 mg dronedaronu dwa razy dziennie (n = 828) lub do grupy placebo (n = 409). Badania kontrolne z oceną objawów i wyników EKG w 7., 14., 21. dniu oraz w 2., 4., 6., 9. i 12. mies. Telefoniczna ocena EKG w 2., 3. i 5. dniu oraz w 3., 5., 7., 10. mies. i w każdym przypadku przy niepokojących objawach. Badanie przeprowadzono w ośrodkach europejskich (n = 612) i pozaeuropejskich (n = 625).
Pierwszorzędowy punkt końcowy: udokumentowany nawrót AF (definiowany jako epizod trwający co najmniej 10 min).
Drugorzędowy punkt końcowy: objawy związane z nawrotem AF i częstość rytmu w czasie pierwszego nawrotu AF.

Średni wiek chorych wynosił 63 lata, mężczyźni stanowili 69% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 57% chorych, dusznicę bolesną u 21%, niewydolność serca u 17%, strukturalną chorobę serca u 41%, kardiomiopatię niedokrwienną u 7%, wady zastawkowe u 16%. BMI ≥ 30 kg/m² – 33% chorych, średnia wartość EF – 58%.
Objawowe AF w ostatnich 3 mies. stwierdzono u 87% chorych, kardiowersję w ciągu ostatnich 5 dni przed randomizacją u 30% chorych.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: średni czas do wystąpienia AF był krótszy w grupie chorych otrzymujących placebo w porównaniu z grupą leczoną dronedaronem: 53 vs 116 dni. Po 12 mies. istotnie statystycznie częściej obserwowano nawrót AF w grupie placebo w porównaniu z grupą leczoną: 75,2 vs 64,1% chorych (HR 0,75; 95% CI 0,65–0,87; p < 0,001). Większą skuteczność dronedaronu obserwowano w podgrupach leczonych bez względu na obecność strukturalnej choroby serca, nadciśnienie, wymiar lewego przedsionka (≤ 40 vs > 40 mm), występowanie niewydolności serca, przywrócenie rytmu zatokowego w ciągu ostatnich 5 dni, wcześniejsze leczenie amiodaronem i w podgrupie wcześniej leczonej lekiem antyarytmicznym.
Drugorzędowy punkt końcowy: średnia częstość rytmu w czasie pierwszego nawrotu AF wyniosła w grupie placebo 117 bpm, w grupie leczonej dronedaronem 103 bpm (p < 0,001).
Objawowe nawroty AF były istotnie statystycznie częściej obserwowane w grupie placebo – u 46% chorych w porównaniu z 37,7% w grupie leczonej dronedaronem (p < 0,001). W grupie placebo zmarło lub wymagało leczenia szpitalnego 30,9% chorych, a w grupie leczonej 22,8% chorych (HR 0,73; 95% CI 0,57–0,93; p = 0,01). Liczba zgonów, udarów, powikłań płucnych, zdarzeń sercowych, neurologicznych, ze strony układu pokarmowego i skóry (nadwrażliwość na światło) była podobna w grupach. Częściej w grupie placebo obserwowano nadczynność tarczycy (14,1 vs 8,4% chorych, p = 0,002), natomiast w grupie otrzymującej dronedaron częściej notowano zwiększenie stężenia kreatyniny (2,4 vs 0,2% chorych, p = 0,004). Nie obserwowano torsades de pointes w grupie leczonej dronedaronem.