Wyjściowy poziom aldosteronu u chorych po przebytym zawale mięśnia sercowego wiąże się z dalszymi wynikami klinicznymi. Wiadomo, że włączeniu aldosteronu <12 godzin po zawale serca prowadzi do zahamowaniem remodelingu lewej komory. W badaniu EPHESUS włączano chorym eplerenon po 3 do 14 dniach od przebytego zawału serca. Celem obecnej analizy jest ocena, czy "wczesne" wprowadzeniu antagonisty aldosteronu w ciągu 3-7 dni poprawia wyniki kliniczne, w porównaniu do "późnego" włączenia po 8-14 dniach od przebytego zawału serca.

Chorzy z przebytym zawałem serca, z EF ≤40%, randomizowani w ciągu 2 tygodni.

U chorych stosowano eplerenon w dawce 25-50 mg dziennie przez okres 4 tygodni. W grupie "wczesnego" włączeniu eplerenonu w grupie placebo było n=1804 chorych, w grupie leczonej n=1793 chorych. W grupie "późnego" leczenia odpowiednio n=1509 chorych vs n=1526 chorych. Wszyscy chorzy otrzymywali typowe leczenie według obowiązujących zaleceń.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zgony z każdej przyczyny, zgony sercowo-naczyniowe lub leczenie szpitalne z powodu chorób sercowo-naczyniowych (zawał, udar, niewydolność serca, komorowe zaburzenia rytmu).
Drugorzędowy punkt końcowy: zgony sercowo-naczyniowe, nagłe zgony sercowe.

Średni wiek badanych 64 lata, mężczyźni stanowili 71% badanych. Średni czas do randomizacji w grupie wczesnego leczenia 5 dni, późnego 10 dni. Cukrzyca 33% chorych, przebyty MI 27% chorych, nadciśnienie tętnicze 60% chorych. EF 33%. Poziom potasu w grupach odpowiednio 4.19 mmol/l vs 4.35 mmol/l (p=NS), GFR 80 ml/min vs 75 ml/min i BP 119/72 mmHg.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: zgony w grupie wczesnego wdrożenia leczenia w grupie placebo 293(16.3%) chorych, w grupie leczonej 229(12.8%) chorych, HR 0.77 (95%CI:0.65-0.92) p=0.003. W grupie późnego włączenia leku zgony odpowiednio w grupach 261(17.3%) vs 249(16.3%) chorych p=0.37. Podobnie zgony sercowe i leczenie szpitalne w grupie wczesnego wdrożenia leczenia 529(29.3%) chorych w grupie kontrolnej i 457(25.5%) chorych w grupie leczonej, HR 0.85 (95%CI;0.75-0.96) p=0.01, bez różnic ale z tendencją do lepszych wyników w grupach w których wdrożone "późne" leczenie (w grupie leczonej 464(30.7%) chorych vs 428(28.0%) chorych p=0.08).
Drugorzędowy punkt końcowy: zgony sercowo-naczyniowe w grupie wczesnego leczenia eplerenonem 253(14.0%) chorych w grupie placebo i 200(11.2%) chorych w grupie leczonej, HR 0.78 (95%CI;0.65-0.94) p=0.009, w grupie z włączonym leczeniem z opóźnieniem bez różnic 230(15.2%) chorych vs 207(13.6%) chorych p=0.15. Podobnie nagłe zgony sercowe 112(6.8%) chorych w grupie kontrolnej vs 78(4.4%) chorych w grupach leczonych po 3-7 dniach od przebytego zawału, HR 0.63 (95%CI;0.48-0.84) p=0.002, w grupie z późnym leczeniem 79(5.2%) chorych vs 84(5.5%) chorych p=0.86.
W ocenie bezpieczeństwa stosowania leku, w grupach leczonych eplerenonem zarówno w grupie w której wdrożono leczenie "wcześnie" jak i " późno" poziom potasu był istotnie wyższy (p<0.0001). Hiperkalemia >5.5 mmol/l stwierdzono u 3% chorych w grupie kontrolnej i u 6% chorych w grupie leczonej wcześnie, w 2 dniu, po 1 tygodniu lub po 4 tygodniach leczenia p=0.001. Wzrost poziomu GFR >20% obserwowano u 14% chorych w grupie placebo późnego leczenia i u 17% chorych w grupie leczonej p=0.015. Wzrost poziomu kreatyniny >220 umol/l, hiperkalemii >6 mmol/l i hipotensję SBP<90 mmHg obserwowano u małej liczby chorych (<1%).

WNIOSKI: wczesne włączenie eplerenonu do leczenia po przebytym zawale serca jest bezpieczne i wiąże się z poprawą wyników klinicznych. Leczenie epernonem przed opuszczeniem szpitala powinno być zalecane u chorych. Wskazane jest przeprowadzenie badania celem ustalenia znaczenia bardzo wczesnego wdrożenia leczenia <3 dni.