Zablokowanie receptora dla aldosteronu zarówno u chorych z niewydolnością serca w III i IV klasie NYHA, jak i u chorych po zawale serca zmniejszało ryzyko zgonu i ponownej hospitalizacji z powodu nasilenia niewydolności serca. Z tego powodu zarówno spironol, jak i eplerenon są lekami zalecanymi w leczeniu tych grup chorych.

 

Ocena eplerenonu stosowanego u chorych z dysfunkcją skurczową lewej komory i łagodnymi objawami klinicznym (II klasie niewydolności serca wg NYHA)

Grupę badaną stanowiło 2737 chorych w wieku ≥55 lat, w II klasie niewydolności serca wg NYHA, z EF <30%, leczonych maksymalnymi, tolerowanymi dawkami beta-adrenolityków, inhibitorów konwertazy angiotensyny lub antagonistów receptora dla angiotensyny.

Randomizacja do grupy leczonej eplerenonem (INSPRA) w dawce 50 mg dziennie (n=1364) lub do grupy placebo (n=1373). Leczenie rozpoczynano od dawki 25 mg dziennie i po 4 tygodniach zwiększano ją do 50 mg. Przy obniżeniu GFR do 30–49 ml/min/1,73 m², dawkę leku obniżano do 25 mg na dobę.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zgon sercowy lub leczenie szpitalne z powodu pogorszenia niewydolności serca.

Drugorzędowy punkt końcowy: zgon z każdej przyczyny, hospitalizacje.

Średni wiek chorych wynosił 69 lat, 78% badanych stanowili mężczyźni. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 66% chorych, dusznicę bolesną u 43%, przebyty zawał u 51%, przebytą PCI u 22%, przebyte CABG u 19%, migotanie przedsionków u 31%, cukrzycę u 31%, incydenty mózgowe u 10%. Średni BMI – 27,5 kg/m², średnia wartość BP – 124/75 mmHg, EF – 26%.

Kardiomiopatia w przebiegu choroby wieńcowej u 69% chorych, z przyczyn nieniedokrwiennych u 31%. Przebyte leczenie szpitalne z powodu niewydolności serca u 53% chorych. ICD u 13% chorych, układ resynchronizujący u 2% chorych, ICD i układ resynchronizujący u 6,5% chorych. ACEI stosowało 78% chorych, ARB 19%, BB – 87%, glikozydy naparstnicy – 27%, leki przeciwpłytkowe lub antykoagulacyjne – 88%, leki moczopędne – 85% i leki obniżające stężenie lipidów 63%.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: badanie zostało przerwane przedwcześnie z powodu częstszego występowania punktu pierwszorzędowego w grupie placebo. Zgon z przyczyn sercowych lub hospitazlizację z powodu pogorszenie niewydolności serca stwierdzono u 249 chorych (18,3%) w grupie leczonej eplerenonem i u 356 chorych (25,9%) w grupie placebo, po średnim okresie obserwacji wynoszącym 21 miesięcy (HR 0,66; 95% CI 0,56–0,78; p<0,001). Zmarło 10,8% v. 13,5% chorych (p=0,01), a szpitalnie leczono 12,0% v. 18,4% chorych (p<0,001) odpowiednio w grupie leczonej eplerenonem v. placebo. Korzyść z zastosowanego leczenia odnieśli wszyscy chorzy w wydzielonych podgrupach badania

Drugorzędowy punkt końcowy: w czasie badania ze wszystkich przyczyn zmarło 12,5% chorych w grupie leczonej eplerenonem i 15,5% chorych w grupie placebo (p=0,008). Z różnych przyczyn leczono szpitalnie 29,9% v. 35,8% chorych odpowiednio w grupach (p<0,001). Z powodu pogorszenia czynności nerek lub z powodu hiperkalemii hospitalizowano porównywalną liczbę chorych.

Badanie przerwało przedwcześnie 13,8% chorych w grupie leczonej eplerenonem i 16,2% chorych w grupie placebo. Hiperkalemię stwierdzono u 8,0% v. 3,7% chorych odpowiednio w grupach (p<0,001), a hipokalemię u 1,2% v, 2,2% chorych (p=0,05). Natomiast niewydolność nerek, hipotensję lub ginekomastię obserwowano u podobnej liczby chorych w grupach.

 

Eplerenon, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zgonu lub ponownej hospitalizacji u chorych ze skurczową niewydolnością serca i łagodnymi objawami klinicznymi.