Grupę badaną stanowiło 201 chorych w wieku ≥ 18 lat, z szybko postępującą niewydolnością serca w III lub IV klasie wg NYHA, otrzymujących dożylnie leki inotropowe przez co najmniej 5 ostatnich dni lub wymagających przerwania podawania dobutaminy lub milrinonu na ponad 6 godz., z wartością EF ≤ 25% w ocenie radioizotopowej lub ≤ 30% w ocenie echokardiograficznej, z wymiarem końcoworozkurczowym jamy lewej komory ≥ 2,7 cm/m² lub ≥ 5,4 cm m², którzy w okresie ostatnich 30 dni otrzymywali stałe i dobrze tolerowane dawki leków stosowane w leczeniu niewydolności serca.

Randomizacja chorych do grupy otrzymującej enoximon (n = 101) lub do grupy placebo (n = 100). W grupie otrzymującej leki inotropowe w sposób przerywany enoximon podawano trzy razy dziennie w dawce 25 mg (przy masie ciała ≤ 75 kg) lub 50 mg (przy masie ciała > 75 kg). Chorym otrzymującym ciągły wlew leków inotropowych enoximon podawano trzy razy dziennie w dawce 50 mg (przy masie ciała ≤ 75 kg) lub 75 mg (przy masie ciała > 75 kg). Jednocześnie chorym tym redukowano dawki leków inotropowych co 6 godz. z docelowym obniżeniem dawki dobutaminy do ≤ 5 µg/kg/min, a milrinonu do ≤ 0,25 µg/kg/min. W przypadku obniżenia dawek leków inotropowych od 6. dnia leczenia stosowano takie same dawki enoximonu, jak u chorych otrzymujących leki inotropowe w sposób przerywany. Leczenie enoximonem trwało 26 tyg.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: liczba chorych, u których przerwano podawanie leków inotropowych. W grupie chorych otrzymujących leki inotropowe w sposób przerywany za odstawienie leków inotropowych przyjęto okres 30-dniowy, w którym nie nastąpił zgon chorego, a chory nie wymagał podawania leków inotropowych. Za odstawienie leków inotropowych w grupie chorych otrzymujących leki inotropowe w sposób ciągły przyjęto przerwanie podawania leków w ciągu 6 dni od randomizacji i okres 30-dniowy, w którym nie nastąpił zgon chorego, a chory nie wymagał podawania leków inotropowych.

Drugorzędowy punkt końcowy: czas do ponownego włączenia leków inotropowych lub do zgonu chorego, czas leczenia lekami inotropowymi, zdarzenia sercowo-naczyniowe, klasa czynnościowa (skale wg NYHA i SAS) i ocena stanu chorego (skala wizualna).

Średni wiek chorych wynosił 63 lata, mężczyźni stanowili 80% badanych w grupie leczonej enoximonem i 65% w grupie placebo (p = 0,03). Kardiomiopatię niedokrwienną stwierdzono u 62% chorych, nieniedokrwienną u 39%. Średni czas trwania niewydolności serca wynosił 5,8 roku. Do III klasy wg NYHA zaliczono 44% chorych, do IV – 56%. Średnia masa ciała – 80 kg, średnia wartość BP – 104/62 mm Hg, HR – 84 bpm, średnia wartość EF – 19%.
Terapię przerywaną lekami inotropowymi prowadzono u 27% chorych, wlew ciągły leków inotropowych u 73%.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: Po 30 dniach obserwacji u 62 chorych otrzymujących enoximon i u 51 chorych otrzymujących placebo nie było konieczności podawania leków inotropowych (p = 0,14, po uwzględnieniu etiologii p = 0,17). W 60. dniu liczba żyjących chorych i niewymagających podawania leków inotropowych była istotnie statystycznie wyższa w grupie leczonej enoximonem: 47 vs 30 chorych (p = 0,016; po uwzględnieniu etiologii p = 0,023). Zaobserwowano tendencję w kierunku mniejszego ryzyka zgonu i ponownego włączania leków inotropowych w grupie leczonej enoximonem w 30. dniu obserwacji (HR 0,76; 95% CI 0,55–1,04) oraz istotne statystycznie zmniejszenie ryzyka w 60. dniu (HR 0,62; 95% CI 0,43–0,89; p = 0,009) i w 90. dniu badania (HR 0,69; 95% CI 0,49–0,97; p = 0,031).
Drugorzędowy punkt końcowy: czas do wdrożenia leków inotropowych lub zgonu chorego był istotnie statystycznie dłuższy w grupie leczonej enoximonem: 76,7 vs 57,9 dni (p = 0,042). Średni czas od rozpoczęcia leczenia lekami inotropowymi do jego zaprzestania był również istotnie statystycznie krótszy w grupie leczonej enoximonem: 25 vs 47 dni (p = 0,025). Czas leczenia szpitalnego był podobny w grupach: 15,7 vs 18,6 dni (p = 0,81).
W czasie badania zmarło 38 chorych w grupie otrzymującej enoximon i 31 chorych w grupie placebo (p = 0,37). Obserwowano istotną statystycznie różnicę w liczbie zgonów sercowo-naczyniowych nagłych (6 chorych w grupie leczonej enoximonem i 11 chorych w grupie placebo, p = 0,046) i nienagłych (28 vs 15 chorych odpowiednio w grupach, p = 0,046). W wizualnej skali analogowej oceny stanu ogólnego obserwowano poprawę w grupie otrzymującej enoximon w 4. tyg. badania (p = 0,041), po 26 tyg. nie stwierdzono różnic (p = 0,76). Podobnie nie obserwowano różnic w skali czynnościowej wg NYHA i SAS. Liczba objawów ubocznych była podobna w obu grupach.