Zabieg angioplastyki wieńcowej (percutaneous coronary intervention, PCI) związany jest z aktywacją trombiny, a w konsekwencji z aktywacją płytek, ich agregacją i tworzeniem skrzeplin. Wprowadzenie leczenia antykoagulacyjnego zapobiega zdarzeniom niedokrwiennym związanym z zabiegiem i zmniejsza ryzyko powstawania skrzepliny. Jednak zarówno niefrakcjonowana heparyna, heparyny drobnocząsteczkowe, inhibitory czynnika Xa, jak i leki bezpośrednio blokujące trombinę mają swoje ograniczenia. M118 jest nową heparyną drobnocząsteczkową  blokującą czynnik Xa i trombinę , do podawania podskórnego lub dożylnego. Półokres trwania leku wynosi 1 godzinę po podaniu dożylnym i 2–3 godziny po podaniu podskórnym.

 

Ocena bezpieczeństwa i skuteczności M118 zastosowanej w trzech różnych dawkach w porównaniu ze standardową heparyną niefrakcjonowaną (unfractionated heparin, UFH) w czasie zabiegów angioplastyki wieńcowej.

Grupę badaną stanowiło 503 chorych w wieku ≥19 lat z udokumentowaną chorobą wieńcową, kierowanych do planowej PCI.

Randomizacja do grupy leczonej UFH (n=151) lub do grupy leczonej dożylnie M118 w dawce 50 IU/kg (n=44), 75 IU/kg (n=152) i 100 IU/kg (n=156). Leki były podawane przed przejściem zmiany prowadnikiem angioplastycznym. UFH podawano w dawce 70 U/kg, a następnie lek podawano w zależności od ACT. Jeżeli ACT był  <200 ms podawano dodatkowo 20 U/kg. W przypadku M118 połowę dawki leku podawano ponownie po 30 minutach od podania pierwszej dawki. Wszyscy chorzy otrzymywali 325 mg ASA w ciągu 12 godzin przed PCI, oraz klopidogrel w dawce ≥300 mg w ciągu 6 godzin przed PCI. Leczenie ASA w dawce 75–325 mg kontynuowano powyżej 30 dni, a klopidogrelem w dawce 75 mg przez 30 dni. Antagonistów receptora GP IIb/IIIa stosowano w zależności od sytuacji klinicznej.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony: zgon, zawał, udar lub ponowna rewaskularyzacja w ciągu 30 dni, trombocytopenia lub duże i małe krwawienia według kryteriów TIMI w ciągu 24 godzin, oraz zastosowanie antagonistów receptora GP IIb/IIIa i wykrzepianie na cewniku w czasie PCI.

Drugorzędowy punkt końcowy: poszczególne składowe punktu pierwszorzędowego.

Średni wiek chorych wynosił 64 lata, 72% badanych stanowili mężczyźni. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 86% chorych, przebyty zawał u 34%, przebytą PCI u 52%, przebyte CABG u 17%, niewydolność serca u 10%, cukrzycę u 33%, incydenty mózgowe u 6%. Choroba jednonaczyniowa u 61% chorych, dwunaczyniowa u 23% i trójnaczyniowa u 16%.

ACT w przypadku M118 był zależny od podawanej dawki leku i przy najwyższej dawce był porównywalny z uzyskanym po podaniu UFH. Przy pozostałych dawkach nie był istotnie statystycznie niższy.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił z podobną częstością w grupach: u 31,1% chorych w grupie, w której podawano UFH, u 22,7% chorych w grupie otrzymującej 50 IU/kg M118, u 28,3% chorych w grupie otrzymującej 75 IU/kg, u 30,1% chorych w grupie otrzymującej 100 IU/kg i u 28,4% chorych w całej grupie leczonej M118. Zmarło 2 chorych, a udar rozpoznano u 1 chorego w grupach leczonych M118, zawał rozpoznano u 6,2% chorych w grupie leczonej UFH i u 6,4% chorych w grupie leczonej M118, ponowną rewaskularyzację wykonano u 2,8% v. 1,2% chorych. Trombocytopenię rozpoznano u 2,6% chorych leczonych UFH i u 2,0% chorych w grupie leczonej M118, duże i małe  krwawienia odpowiednio u 17,2% v. 18,8%, 8,1% v. 2,9% chorych wymagało podania antagonistów receptora GP IIb/IIIa, a wykrzepianie na cewniku stwierdzono u 1 chorego w grupie otrzymującej UFH.

Drugorzędowy punkt końcowy: punkt złożony: zgon, zawał, ponowną rewaskularyzację stwierdzono u 8,6% chorych w grupie leczonej UFH i u 7,7% chorych w grupach leczonych M118. Punkt złożony: zgon, zawał, ponowną rewaskularyzację lub duże krwawienia stwierdzono u 8,6% v. 8,5% chorych odpowiednio w grupach. Krwawienia duże stwierdzono u 0,7% v. 0,3% chorych, a małe u 1,4 v. 1,5% chorych w grupach.

 

M118 jest dobrze tolerowanym lekiem antykoagulacyjnym w czasie zabiegów PCI. Ustalenie podstawowej dawki do stosowania w czasie angioplastyki wieńcowej wymaga dalszych badań.