Przedsionkowy hormon natriuretyczny, mający właściwości moczopędne i wazokonstrykcyjne, hamuje również aktywność układu renina-angiotensyna-aldosteron, zmniejsza aktywację sympatyczną, oraz ma właściwości antyproliferacyjne i hamujące przerost. Wzrost stężenia peptydów przedsionkowych można osiągnąć poprzez zahamowanie aktywności neprylizyny, enzymu rozkładającego peptydy. Jednak neprylizyna działa dwukierunkowo: rozkłada na peptydy nie tylko białka rozszerzające naczynia krwionośne takie jak przedsionkowy hormon natriuretyczny, ale i je zwężające takie jak angiotensyna II. LCZ696 jest molekułą o podwójnym działaniu blokującym jednocześnie receptor dla angiotensyny i aktywność neprylizyny.

Obniżenie ciśnienia tętniczego u chorych z nadciśnieniem tętniczym leczonych LCZ696.

Grupę badaną stanowiło 1328 chorych w wieku 18–75 lat z niepowikłanym, łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym (DBP 90–109 mmHg u chorych leczonych i DBP 95–109 mmHg u chorych nieleczonych). Do badania nie włączano chorych z SBP ≥180 mmHg.

Randomizacja do grupy leczonej LCZ696 w dawce 100 mg (n=156), 200 mg (n=169), 400 mg (n=172); do grupy leczonej walsartanem w dawce 80 mg (n=163), 160 mg (n=166), 320 mg (n=164); do grupy otrzymującej AHU377 (inhibitor neprylizyny) (n=165) lub do grupy placebo (n=173). Po 8 tygodniach leczenia chorzy byli ponownie randomizowani do grupy leczonej lekami w tych samych dawkach lub do grupy placebo. Pomiar wartości ciśnienia tętniczego przeprowadzano automatycznie, w pozycji siedzącej. Na początku badania i po 8 tygodniach leczenia oceniano ciśnienie tętnicze w 24–godzinnym ciągłym pomiarze ambulatoryjnym. Dodatkowo u chorych pobierano krew do badania w celu oceny parametrów biochemicznych i stężenia leków w surowicy.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zmiany w ciśnieniu tętniczym po 8 tygodniach leczenia.

Średni wiek chorych wynosił 53 lata, 57% badanych stanowili mężczyźni. Średni czas trwania nadciśnienia tętniczego około 7 lat. Średnia wartość BP – 156/100 mmHg.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: istotną statystycznie różnicę w obniżeniu wartości ciśnienia tętniczego obserwowano w grupach leczonych najwyższymi dawkami LCZ696 i walsartanem. Średnia różnica w grupie leczonej LZD696 w dawce 200 mg i walsartanem w dawce 160 mg w przypadku ciśnienia rozkurczowego wyniosła 3,0 mmHg (p=0,0023), a skurczowego 5,3 mmHg (p=0,0006). Dla grup leczonych 400 mg LCZ696 i 320 mg walsartanu różnica wyniosła odpowiednio 2,7 mmHg (p=0,0055) i 6,0 mmHg (p<0,0001). Również w grupie chorych otrzymujących AHU377 DBP było o 3,0 mmHg, a SBP o 7,2 mmHg niższe w porównaniu z grupą placebo.

W grupach otrzymujących LCZ696 i w grupie leczonej AHU377 obserwowano istotny statystycznie wzrost stężenia przedsionkowego hormonu natriuretycznego w porównaniu z grupami leczonymi walsartanem. Natomiast stężenia osoczowej reniny i aldosteronu oraz CRP były porównywalne pomiędzy grupami.

Objawy niepożądane wystąpiły z podobną częstością w grupach, a leczenie z powodu ich wystąpienia przerwało jedynie kilku chorych w grupie badanej (<1%).

 

LCZ696, lek o podwójnym mechanizmie działania, powoduje większe obniżenie ciśnienia tętniczego niż walsartan co sugeruje, że może w przyszłości być używany w leczeniu nadciśnienia tętniczego i chorób sercowo-naczyniowych.