Chorzy z mieszaną dyslipidemią mają większe ryzyko rozwoju choroby wieńcowej niż chorzy z podwyższonym tylko stężeniem LDL. Rozsądnym postępowaniem terapeutycznym jest stosowanie statyn łącznie z lekami poprawiającymi stężenie TG i HDL. Powszechnie stosowanym lekiem jest fenofibrat, który jest estem kwasu fenofibrowego. Po absorpcji w jelitach podlega metabolizmowi do aktywnego metabolitu – kwasu fenofibrowego. ABT-335 jest pochodną cholinową kwasu fenofibrowego, która w przewodzie pokarmowym dysocjuje do wolnego kwasu fenofibrowego.

 

Porównanie skuteczności leczenia ABT-335 i atorwastatyną w porównaniu z monoterapią tymi lekami u chorych z mieszaną dyslipidemią.

Grupę badaną stanowiło 609 chorych w wieku ≥ 18 lat, z mieszaną dyslipidemią i stężeniem HDL < 40 mg/dl u mężczyzn i < 50 mg/dl w kobiet, TG ≥ 150 mg/dl i LDL ≥ 130 mg/dl.

Randomizacja po 6 tyg. okresie odstawienia leków obniżających stężenie lipidów, do grupy otrzymującej ABT-335 w dawce 135 mg (n = 113 chorych), grupy otrzymującej atorwastatynę w dawce 20 mg dziennie (n = 113 chorych), 40 mg (n = 110 chorych) lub 80 mg (n = 56 chorych), lub do grupy otrzymującej ABT-335 i 20 mg atorwastatyny (n = 113 chorych) lub ABT-335 i 40 mg atorwastatyny (n = 111 chorych).

Pierwszorzędowy punkt końcowy: procentowa zmiana stężenie HDL, TG i LDL po 12 tyg. leczenia.

Drugorzędowy punkt końcowy: procentowa zmiana stężenie non-HDL, VLDL, cholesterolu, apo B i CRP po 12 tyg. leczenia.

Średni wiek chorych wyniósł 55 lat, mężczyźni stanowili 49% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 53% chorych, cukrzycę u 25%, otyłość u 21%, zespół metaboliczny u 66,5%. Palacze – 17% badanych. Średnia masa ciała 86,5 kg.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: łączne leczenie ABT-335 i 20 mg atorwastatyny wiązało się z istotnym statystycznie większym wzrostem stężenia HDL, w porównaniu z monoterapią atorwastatyną w dawce 20 mg (14,0 vs 6,3%, p = 0,005), oraz istotnym statystycznie większą redukcją stężenia TG (45,6 vs 16,5%, p < 0,001), oraz stężenia LDL w porównaniu z leczeniem ABT-335 w monoterapii (33,7 vs 3,4%, p < 0,001). Podobne różnice obserwowano przy porównaniu leczenia skojarzonego z monoterapią w przypadku stosowania atorwastatyny w dawce 40 mg.

Drugorzędowy punkt końcowy: leczenie skojarzone ABT-335 i atorwastatyną w dawce 20 mg spowodowało istotną statystycznie redukcję stężenia non-HDL w porównaniu z monoterapią ABT-335 (p < 0,001) i atorwastatyną w dawce 20 mg (p = 0,026), a VLDL (p < 0,001) i apo B (p = 0,046) w porównaniu z monoterapią atorwastatyną. Leczenia skojarzone ABT-355 i atorwastatyną w dawce 40 mg było skuteczniejsze w redukcji stężenia non-HDL w porównaniu z monoterapią ABT-355 (p < 0,001), a przypadku VLDL w porównaniu z monoterapia atorwastatyną (p < 0,001).

Objawy uboczne obserwowano z podobną częstością w grupach i na ogół leczenie było dobrze tolerowane przez chorych. Poważne objawy uboczne obserwowano u 12 chorych z podobną częstością w grupach. Bóle mięśniowe zgłaszało 4% chorych. Wzrost stężenia ALT > 5 razy powyżej górnej granicy normy obserwowano u 7 chorych i u wszystkich przerwano leczenie (4 chorych grupie leczonej ABT-335 i atorwastatyną w dawce 20 mg, 2 chorych w grupie leczonej ABT-335 i atorwastatyną w dawce 40 mg i 1 chorych w grupie otrzymującej 80 mg atorwastatyny).

 

Leczenia skojarzone ABT-355 i atorwastatyną jest skuteczniejsze w poprawie lipidogramu u chorych z mieszaną dyslipidemią z podobnym profilem bezpieczeństwa w porównaniu z monoterapią tymi lekami.