Średni wiek chorych wyniósł 54,5 roku, mężczyźni stanowili 61% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 43% chorych, dyslipidemię u 35%. Palacze – 44% badanych. Średnia wartość BMI – 31 kg/m2. Średnia wartość – BP 136/83 mm Hg.
IGT rozpoznano u 57,5% chorych, IFG u 14%, a zarówno IGT jak i IFG u 28,5% chorych. Stężenie glikemii na czczo 5,8 mmol/l i po 2 godz. od obciążenia glukozą – 8,7 mmol/l.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił z porównywalną częstością w obu grupach 517 (26,0%) chorych vs 475 (18,1%) chorych (HR 0,91; 95% CI 0,81-1,03; p = 0,15). Nie było różnic w liczbie zgonów pomiędzy grupami – 32 (1,2%) chorych vs 31 (1,2%) chorych, jak i w liczbie nowo rozpoznanych przypadków cukrzycy – 489 (18,5%) chorych vs 449 (17,1%) chorych odpowiednio w grupach.
Drugorzędowy punkt końcowy: odsetek chorych, u których stwierdzono powrót do prawidłowych wartości glikemii na czczo był istotnie statystycznie wyższy w grupie leczonej ramiprilem, 1116 (42,5%) chorych vs 1012 (38,2%) chorych z grupy placebo (HR 1,16; 95% CI 1,07-1,27; p = 0,001). Złożony kliniczny punkt końcowy wystąpił u 67 chorych (2,6%) w grupie otrzymującej ramipril i u 63 chorych (2,4%) w grupie placebo (p = 0,68). Poszczególne składowe złożonego punktu końcowego nie różniły się pomiędzy grupami. Leczenie szpitalne z przyczyn niesercowych u 5,9% chorych w grupie ramiprilu i 6,8% chorych w grupie placebo.
Badanie zakończyło 72,7% chorych z grupy ramiprilu i 78,0% chorych z grupy placebo. Najczęstszą przyczyną przerwania badania była odmowa dalszego przyjmowania leków i dotyczyła ona 17,4% chorych w grupie leczonej i 17,7% chorych w grupie placebo. Kaszel 9,7% vs 1,8% chorych, obrzęki obwodowe 1,0% vs 1,1% chorych.
Wnioski
U chorych z nieprawidłowymi poziomami glikemii na czczo lub nieprawidłową tolerancją glikemii ramipril nie zmniejszył ryzyka zachorowania na cukrzycę typu 2, natomiast obserwowano poprawę tolerancji glukozy z istotnym statystycznie częstszym powrotem wartości glikemii do poziomu prawidłowego.
drukuj
