Leczenie przeznaczyniowe tętniaków aorty brzusznej wiąże się z mniejszą liczbą zgonów w okresie okołooperacyjnym, w porównaniu z leczeniem tradycyjnym, ale po 2 latach korzystny wynik leczenia słabnie. W późniejszym okresie, w grupie leczonej przeznaczyniowo, obserwuje się również większą liczbę chorych wymagających ponownej interwencji, w porównaniu z grupą leczoną tradycyjnie. Brak jest danych porównujących obie metody leczenia w obserwacjach długoterminowych.

Sześcioletnie wyniki leczenia tętniaków aorty brzusznej przeznaczyniowo i tradycyjnie – metodą przezbrzuszną.

Grupę badaną stanowiło 351 chorych z tętniakiem aorty brzusznej o wymiarze co najmniej 5 cm, zakwalifikowanych zarówno do interwencji przeznaczyniowej, jak i do operacji brzusznej.

Randomizacja do grupy leczonej chirurgicznie (n=178) lub do grupy leczonej inwazyjnie (n=173). W zabiegach inwazyjnych zalecano protezy zaaprobowane do użytku przez FDA, Investigational Device Exemption lub CE. Wybór techniki chirurgicznej należał do lekarza wykonującego zabieg. Kontrolne wizyty po 30 dniach, 6, 12, 18 i 24 miesiącach, a następnie co 6 miesięcy. Chorych oceniano kwestionariuszowo. Po 5 latach wykonywano kontrolne badanie tomograficzne jamy brzusznej.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: zgony i liczba ponownych interwencji w ciągu przynajmniej 5 lat obserwacji.

Średni wiek chorych wynosił 70 lat, 92% badanych stanowili mężczyźni. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 56% chorych, choroby serca u 44%, niewydolność nerek u 8%, cukrzycę u 10%, chorobę naczyń obwodowych u 15%, przewlekłą chorobę płuc u 23%. Palacze – 60% badanych. Średni BMI – 26,5 kg/m².

Wszyscy chorzy byli ponownie oceniani po 5 latach od zabiegu, 79% chorych oceniono po 6 latach, a 53% po 7 latach.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: w ciągu 6 lat obserwacji zmarło 60 chorych w grupie leczonej chirurgicznie i 58 chorych w grupie leczonej przeznaczyniowo, w tym z przyczyn sercowo-naczyniowych 20 v. 16 chorych odpowiednio w grupach. W okresie okołooperacyjnym obserwowano większą liczbę zgonów w grupie leczonej operacyjnie (9 v. 3 chorych odpowiednio w grupach), a w dalszej obserwacji więcej zgonów odnotowano w grupie leczonej przeznaczyniowo (51 v. 55 chorych).

Po 6 latach bez ponownych interwencji było 81,9% chorych w grupie leczonej operacyjnie i 70,4% chorych w grupie leczonej przeznaczyniowo (p<0,03). W grupie leczonej operacyjnie ponowne zabiegi związane były z przepuklinami w ranie pooperacyjnej, a w grupie leczonej przeznaczyniowo – z powikłaniami związanymi z implantacją protezy (przecieki, przemieszczenie protezy).

 

Po 6 latach od zabiegu przeżywalność chorych po leczeniu operacyjnym lub przeznaczyniowym jest podobna w grupach, jednak w grupie leczonej inwazyjnie liczba ponownych interwencji jest istotnie statystycznie większa.