Całkowite zamkniecie naczynia wieńcowego stwierdza się u około jednej-trzeciej chorych kierowanych do angiografii. Strategie postępowania w takich przypadkach są przedmiotem badań, a konwencjonalnym cewnikiem często uzyskuje się drożność naczynia. Stentowanie naczynia po uzyskaniu jego drożności ma przewagę nad angioplastyka balonową w częstości nawrotu restenozy. Jakkolwiek duża masa blaszki i masywne zwapnienia powodują, że nie uzyskuje się optymalnych wyników leczenia z częstym niecałkowitym dopasowaniem stentu do światła naczynia. Częściowe usunięcie masy blaszki miażdżycowej powinno poprawić wyniki leczenia.

 

Ocena bezpieczeństwa i skuteczności leczenia całkowitej niedrożności naczynia, z usunięciem części masy blaszki miażdżycowej przed implantowaniem stentu.

Grupę badaną stanowiło 266 chorych z całkowitym zamknięciem naczynia, definiowanym jako przepływ TIMI 0, z prawdopodobnym czasem zamknięcia ≥ 3 mies.

Randomizacja po przejściu zmiany konwencjonalnym cewnikiem do grupy w której wykonywano aterektomię kierunkową lub rotacyjną. Po wykonaniu badania wewnątrznaczyniowego ultrasonograficznego, chorych kwalifikowano do grupy w której zmniejszano masę blaszki poprzez zabiegi aterektomii (n = 138  chorych) lub wykonywano stentowanie bez zmniejszania masy blaszki (n =128 chorych). Wszyscy chorzy otrzymywali ASA i tiklopidynę, z kontynuowaniem leczenia ASA w dawce 100-375 mg przez rok i tiklopidynę w dawce 200-300 mg prze 1 mies. Kontrolne badanie angiograficzne po 6 mies. Badanie kliniczne po roku.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: częstość restenozy w ocenie angiograficznej po 6 mies.

Drugorzędowy punkt końcowy: MACE (major adverse cardiac events) zgon sercowy, zawał Q, zawał non-Q, krwawienia, pilna rewaskularyzacja i zakrzepica podostra w stencie po 30 dniach i po roku.

Średni wiek chorych wyniósł 65 lat, mężczyźni stanowili 83% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 56% chorych, przebyty zawał u 61%, przebyte PCI u 32%, przebyte CABG u 7%, cukrzycę u 33%, hiperlipidemię u 54%. Palacze (obecnie i w przeszłości) – 48% badanych.

Choroba wielonaczyniowa u 69%. Zmiana zlokalizowana w tętnicy zstępującej przedniej u 50% chorych, w tętnicy okalającej u 14% i w prawej tętnicy wieńcowej u 36%. Zmiana po przebytym zawałem u 56% chorych. Długość zamknięcia < 10 mm w przypadku 40% zmian i ≥ 10 mm i < 20 mm w przypadku 60%. Długości zmiany < 20 mm w przypadku 37,5% zmian i ≥ 20 mm w przypadku 62,5%. Średnio implantowano 1,3 stentów, o średniej długości 27 mm.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: angiograficznie restenozę rzadziej obserwowano w grupie w której zmniejszono masę blaszki w 23,8% zmian, w porównaniu z 34,6% zmian w grupie w której stentowano zmianę bez zmniejszania masy blaszki, ale różnica nie była istotna statystycznie (p = 0,07)

Drugorzędowy punkt końcowy: po 30 dniach obserwacji w grupie w której zmniejszano masę blaszki częściej obserwowano MACE, u 15,9% chorych w porównaniu z 8,6% chorych w grupie kontrolnej, ale różnica nie osiągnęła istotności statystycznej (p = 0,07). Po roku zmarło 2 chorych w każdej z grup, zawał obserwowano u 4 vs 1 chorego, pilną rewaskularyzację (inwazyjną lub kardiochirurgiczną) wykonano u 38 vs 50 chorych odpowiednio w grupach. Łącznie MACE obserwowano u 27,5% chorych w grupie w której wykonano aterektomię vs 39,8% chorych w grupie kontrolnej (p = 0,033).

 

Zmniejszenie masy blaszki miażdżycowej w przypadku całkowitego zamknięcia naczynia wiążę się z lepszymi wynikami leczenia w obserwacji rocznej z mniejszą częstością ponownych rewaskularyzacji w porównaniu z grupą w której nie zmniejszano masy blaszki.