Zmiany jakie dokonały się w ostatnich latach w leceniu niewydolności serca poprzez wprowadzenie do leczenia ACEI, BB, antagonistów aldosteronu, implantacje kardiowerterów czy układu resynchornizujacego doprowadziły do zmniejszenia śmiertelności i chorobowości w tej grupie chorych, ale rokowanie w dalszym ciągu jest złe. Trwają poszukiwania nowych leków w leczeniu niewydolności serca, a jednym z nich jest analog hormonu tarczycy, kwas 3,5-dijodotyropropionowy (3,5-diiodothyropropionic acid, DITPA). W modelu zwierzęcym i w badaniu klinicznym wykazano poprawę w leczeniu niewydolności serca.

 

Ocena bezpieczeństwa i efektów leczenia u chorych z stabilną niewydolnością serca.

Grupę badaną stanowiło 86 chorych w wieku ≥ 18 lat, leczonych stałymi dawkami leków stosowanych w niewydolności serca zgodnie z obowiązującymi zaleceniami, w II-IV klasie NYHA, z EF ≤ 40%.

Randomizacja w stosunku 2:1 do grupy otrzymującej analog hormonu tarczycy (n = 57 chorych) lub do grupy placebo (n = 29 chorych). DITPA podawano dwa razy dziennie do maksymalnej dawki 360 mg dziennie lub do obniżenie stężenia TSH ≤ 0,02 mU/l. Kontrolne badania po 2, 4, 6, 8, 16, 24 (zakończenie leczenia) i 30 dniach. Stan chorych kwalifikowany jako pogorszenie (leczenie szpitalne lub w oddziałach ratowniczych, zgon, przedwczesne przerwanie leczenia lub wzrost w klasie NYHA), bez zmian, poprawa (zmiana w klasie NYHA).

Pierwszorzędowy punkt końcowy: ocena stanu chorych na zakończenie badania.

Drugorzędowy punkt końcowy: zgony, leczenie szpitalne, ocena serca w badaniu echokardiograficznym, ocena w 6 minutowym teście chodu, ocena jakości życia i ocena wybranych parametrów laboratoryjnych.

Średni wiek chorych wyniósł 67 lat, mężczyźni stanowili 94% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 78% chorych, dusznicę bolesną u 30%, przebyty zawał lub rewaskularyzację u 66%, cukrzycę u 47%, hiperlipidemię u 90%. Palacze – 11% badanych. Średni BMI – 31 kg/m². Średnia wartość BP 122/69 mm Hg, HR – 68 bpm.

Kardiomiopatię niedokrwienną stwierdzono u 68% chorych, nieniedokrwienną u 24%, z innej przyczyny u 8%. W II klasie NYHA było 64% chorych, w III klasie – 36%.

 

Pierwszorzędowy punkt końcowy: pogorszenie niewydolności serca w ocenie globalnej stanu zdrowia obserwowano u 18(33%) chorych w grupie otrzymującej lek i u 6(21%) chorych w grupie placebo, nie obserwowano zmiany w stanie klinicznym u 26(48%) vs 12(41%) chorych, a poprawę stwierdzono u 10(19%) vs 11(38%) chorych odpowiednio w grupach. Natomiast nie obserwowano różnic pomiędzy grupami w niewydolności serca w zmianie klasy NYHA, pogorszenie u 19 vs 14% chorych, bez zmian 74 vs 79% chorych i poprawa 8 vs 7% chorych odpowiednio w grupie leczonej i placebo.

Drugorzędowy punkt końcowy: w grupie chorych stosujących analog hormonu tarczycy obserwowano wzrost rzutu serca i spadek oporu obwodowego, oraz zmniejszenie wymiaru końcowoskurczowego lewej komory (wymiar końcoworozkurczowy pozostał bez zmian). W grupie otrzymującej lek stwierdzono wzrost częstości pracy serca. Wzrost ten powyżej 10% w porównaniu do badania wyjściowego stwierdzono u 61% chorych w grupie leczonej i u 41% chorych w grupie placebo.

W grupie leczonej stwierdzono zmiany w stężeniu cholesterolu (obniżenie o 18 mg/dl w grupie leczonej i o 7 mg/dl w grupie placebo), LDL (obniżenie o 11 vs 4 mg/dl) i masy ciała (wzrost o 5 vs 0 kg). Nie obserwowano różnic w teście 6 minutowego chodu, jakości życia i badanych parametrach laboratoryjnych (epinefryna, norepinefryna, dopamina, BNP, IL-6, IL-10, MCP-1 i TNF-α).

 

Leczenie analogiem hormonu tarczycy (DITPA) nie powodowało zmian w stanie klinicznym chorych z niewydolnością serca, chociaż obserwowano poprawę w parametrach hemodynamicznych i laboratoryjnych.