Digoksyna (DIG) jest najstarszym i najprawdopodobniej najtańszym lekiem stosowanym w przewlekłej niewydolności serca. Wyniki kontrolowanego badania z randomizacją DIG udowodniły jej skuteczność w redukowaniu liczby hospitalizacji z powodu zaostrzenia niewydolności serca u chorych z wartościami EF ≤ 45%, bez wpływu na śmiertelność. W grupie chorych z wartościami EF > 45% efekt digoksyny był porównywalny z placebo. Przeprowadzona zgodnie z protokołem analiza wyników badania DIG nie uwzględniała wpływu stężenia leku na wyniki leczenia.

Cel badania
Ocena wpływu digoksyny w zależności od stężenia leku w surowicy na śmiertelność i częstość hospitalizacji z powodu niewydolności serca u chorych z zachowaną i obniżoną funkcją skurczową lewej komory, leczonych w badaniu DIG (analiza post-hoc).

Chorzy otrzymywali digoksynę w dawkach 0,125, 0,25, 0,375 i 0,5mg dziennie. Protokół jak w badaniu DIG. Obserwację prowadzono przez 40 mies.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: śmiertelność.

Drugorzędowy punkt końcowy: śmiertelność sercowo-naczyniowa, śmiertelność z powodu niewydolności serca, ponowne hospitalizacje, ponowne hospitalizacje z przyczyn sercowo-naczyniowych i z powodu zaostrzenia niewydolności serca.

Średni wiek chorych wyniósł 65 lat, mężczyźni stanowili 75% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 47% chorych, dusznicę bolesną u 27%, przebyty zawał u 64%, cukrzycę u 46%, przewlekłą chorobę nerek u 46%. Średnia wartość EF – 31%, EF > 45% – 12% chorych.

Spośród 1687 chorych otrzymujących digoksynę 260 chorych otrzymywało dawkę ≤ 0,125 mg dziennie, 1237 – 0,25 mg i 190 – > 0,25 mg.

W czasie 40-miesięcznej obserwacji zmarło 29% chorych w grupie o niskim stężeniu digoksyny w surowicy, 33% chorych w grupie placebo i 42% chorych w grupie z wysokim stężeniem digoksyny w surowicy.

W analizie wieloczynnikowej wykazano 23-procentową względną redukcję ryzyka zgonu w grupie z niskim poziomem digoksyny w porównaniu z placebo (HR 0,77; 95% CI 0,67-0,89; p < 0,0001). Nie wykazano różnic w umieralności pomiędzy grupą z wysokim poziomem digoksyny i placebo (HR 1,06; 95% CI 0,93-1,20; p = 0,406).

Analiza śmiertelności z przyczyn sercowych wykazała istotną statystyczne redukcję ryzyka zgonu sercowego u chorych z niskim poziomem digoksyny wobec grupy otrzymującej placebo (HR 0,83; 95% CI 0,71-0,97; p = 0,019) oraz porównywalne ryzyko z placebo miał wpływ leczenie digoksyną u chorych z wysokim stężeniem leku (HR 1,07; 95% CI 0,93-1,24; p = 0,339). Podobne zależności stwierdzono w analizie śmiertelności z powodu niewydolności serca, odpowiednio (HR 0,63 95% CI 0,49-0,82, p < 0.0001) i (HR 0,87; 95% CI 0,70-1,09; p = 0,236).

W czasie 40-miesięcznej obserwacji hospitalizowano 23% chorych z grupy o niskim poziomie digoksyny w surowicy, 33% chorych w grupie placebo i 29% chorych w grupie z wysokim poziomem digoksyny w surowicy. W analizie wieloczynnikowej względne ryzyko ponownej hospitalizacji było zredukowane o 15% w grupie chorych z niskim poziomem digoksyny w porównaniu do placebo (HR 0,85; 95% CI 0,78-0,92: p < 0,0001). Nie wykazano istotnych statystycznie różnic w częstości ponownych hospitalizacji pomiędzy grupami chorych z wysokim poziomem digoksyny i placebo (HR 0,95; 95% CI 0,87-1,05; p = 0,331). Podobne zależności wykazano dla częstości ponownych hospitalizacji z przyczyn sercowo-naczyniowych, odpowiednio (HR 0,79; 95% CI 0,72-0,88; p < 0,0001) i (HR 0,91; 95% CI 0,82-1,01; p = 0,086).

Ryzyko ponownych hospitalizacji z powodu niewydolności serca było istotnie statystycznie niższe w obu grupach chorych leczonych digoksyną wobec grupy leczonej placebo, (HR 0,62; 95% CI 0,54-0,72; p < 0,0001) dla grupy z niskim poziomem i dla grupy z wysokim poziomem digoksyny (HR 0,68; 95% CI 0,59-0,79; p < 0,0001).

Digoksyna w niskim stężeniu w surowicy (0,5-0,9 ng/ml) zmniejsza umieralność i częstość hospitalizacji u chorych z przewlekłą niewydolnością serca zarówno w grupie z zachowaną oraz upośledzoną funkcją skurczową lewej komory. Digoksyna z niskim poziomem zmniejsza ryzyko ponownych hospitalizacji z powodu niewydolności serca. Digoksyna z wysokim poziomem nie modyfikuje ryzyka zgonu oraz ryzyka wszystkich ponownych hospitalizacji niezależnie od ich przyczyn.