Ryzyko chorób sercowo-naczyniowych jest 2-4-krotnie wyższe w grupie chorych z cukrzycą w porównaniu z ogólną populacją. Mikroangiopatia w cukrzycy zwiększa chorobowość, natomiast makroangiopatia, głównie choroba wieńcowa jest częstą przyczyną zgonów w tej grupie chorych. Białko C-reaktywne (C-reactive protein, CRP) jest uznanym czynnikiem zapalenia, natomiast fosfolipaza A₂ (lipoprotein associated phospholipase A₂, Lp-PLA₂) jest nowym, bardziej specyficznym biomarkerem oceny toczącego się w ścianie naczynia procesu zapalnego. Zarówno statyny jak i fibraty obniżają poziom tych biomarkerów, chociaż łączny efekt stosowania tych leków wymaga dalszych badań.

Cel badania
Ocena efektu skojarzonej

Średni wiek chorych wyniósł 60 lat, mężczyźni stanowili 55% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 73% chorych, dusznicę bolesną u 24%, incydenty mózgowe u 4%, chorobę naczyń obwodowych u 3%. Cukrzyca leczona dietą u 16% chorych, lekami doustnymi u 87% i insuliną u 11%.

 

Stężenie cholesterolu ogólnego uległo największemu obniżeniu po 12 tyg. leczenia w grupie chorych leczonych statyną i fenofibratem (-27,1%, p < 0,0001) w porównaniu z wartością początkową. Stopień obniżenia był porównywalny z efektem uzyskanym po leczeniu samą simwastatyną (obniżenie cholesterolu o -26,2%, p < 0,0001 w porównaniu z wartością wyjściową, p = 0,64 w porównaniu z leczeniem skojarzonym) i istotnie statystycznie wyższe w porównaniu z leczeniem fenofibratem, gdzie obniżenie poziomu cholesterolu wyniosło -1,2% (p < 0,0001 w porównaniu z wartością wyjściową, p < 0,0001 w porównaniu z leczeniem skojarzonym i simwastatyną). Podobne obserwacje dotyczyły obniżenia poziomu LDL (-29,1%, -34,1% i -5,7% odpowiednio w grupach), bez wpływu na poziom HDL (+ 13,0%, + 7,4% i + 13,7% odpowiednio w grupach).

Stężenie CRP uległo obniżeniu z wartości początkowych – 1,99 do 1,45 mg/l rejestrowanych pod koniec badania, zmiana o -14,1% w grupie leczonej fenofibratem (p = 0,17), w grupie leczonej simwastatyną – ze stężenia 2,1 do 1,8 mg/l, zmiana o -16% (p = 0,04) i w grupie terapii skojarzonej – ze stężenia 2,24 do 2,12 mg/l, zmiana o -15,9% (p = 0,10). Nie stwierdzono różnic pomiędzy grupami.

W wyniku zastosowanej terapii w podgrupie chorych o stężeniu CRP > 2 mg/l doszło do istotnego statystycznie obniżenia stężenia CRP, które wynosiło -18,9% w grupie leczonej fenofibratem (p = 0,002), -24,8% w grupie leczonej simwastatyną (p < 0,0001) i -27,3% w grupie leczonej 2 lekami (p = 0,002).

Istotne statystycznie obniżenie stężenia Lp-PLA₂ miało miejsce we wszystkich grupach badanych. W grupie otrzymującej fenofibrat zmiana stężenia Lp- PLA₂  wynosiła -26,9% (p < 0,001), w grupie otrzymującej simwastatynę – -34,5% (p < 0,001) i w grupie leczonej dwoma lekami – -36,2% (p < 0,001). Nie wykazano różnic pomiędzy grupami.

U chorych ze stężeniem Lp-PLA₂ > 320,9 ng/ml (średnia dla grupy), obniżenie poziomu lipoproteiny było znacząco wyższe, w grupie leczonej fenofibratu o -41,3% (p < 0,0001), w grupie przyjmującej simwastatynę o -47,5% (p < 0,0001) i w grupie leczenia skojarzonego o -46,8% (p < 0,0001). Zmiany stężenia CRP nie korelowały ze zmianami stężenia Lp-PLA₂ i zmianami stężenia lipidów, natomiast obserwowano korelację pomiędzy zmianami stężenia Lp-PLA₂ i zmianami stężenia cholesterolu ogólnego(r = 0,46, p < 0,001) i LDL (r = 0,35. p < 0,001) w grupie przyjmującej simwastatynę.

Zarówno simwastatyna, fenofibrat jak i terapia złożona tymi lekami powoduje obniżenie poziomu CRP i Lp-PLA₂. Efekt ten jest szczególnie korzystny u chorych z podwyższonymi wartościami biomarkerów stanu zapalnego. Terapia złożona nie jest skuteczniejsza od monoterapii simwastatyną czy fenofibratem.