Hiperplazja neointimy jest zmniejszona po implantacji stentu pokrytego lekiem antyproliferacyjnym (drug eluting stent, DES). U chorych z cukrzycą ryzyko restenozy w stencie metalowym jest wyższe niż u chorych bez cukrzycy, to po implantacji DES ryzyko ponownej rewskularyzacji miejsca stentowanego (target lesion revascularization, TLR) jest podobne jak u chorych bez cukrzycy. Metaanaliza badań klinicznych wskazuje, że stenty pokryte sirolimusem (sirolimus eluting stent, SES) są porównywalne ze stentami pokrytymi paklitakselem (paclitaxel eluting stent, PES) u chorych z cukrzycą. Ostatnio ogłoszone wyniki badań bezpośrednio porównujące oba stentu u chorych z cukrzycą, faworyzują jednak SES.

 

Ocena wyników angiograficznych uzyskanych u chorych z cukrzycą u których implantowano SES lub PES.

Grupę badaną stanowiło 153 chorych z cukrzycą, kierowanych na planowy zabieg z implantacja stentu pokrytego lekiem. Angiograficznie co najmniej jedna istotna hemodynamicznie zmiana w naczyniu natywnym, o wymiarze ≤ 2 mm.

Randomizacja do grupy w której implantowano SES (n = 76 chorych) lub do grupy w której implantowano PES (n = 77 chorych). Przed zabiegiem chorzy pobierali 300 mg ASA i klopidogrel w dawce nasycającej 300 lub 600 mg. W czasie zabiegu stosowano UFH, a po zabiegu zalecano stosowanie ASA i klopidogrel w dawce 75 mg dziennie przez rok. Jeżeli wykonywano ponownie zabieg rewaskularyzacji stosowanie klopidogrelu przedłużano ponownie do roku. Badanie angiograficzne wykonano po 8 mies.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: późna utrata światła (late lumen loss, LLL) w stencie (w przypadku stentowania więcej zmian, wybierano zmianę o największej LLL).

Drugorzędowy punkt końcowy: LLL w stencie we wszystkich zmianach, liczba ponownych TLR, klinicznie MACE (major adverse cardiac events) zgon, zawał i TLR po 8 mies. obserwacji. Zakrzepica w stencie według definicji ARC (Academic Resaerch Consortium).

Średni wiek chorych wyniósł 66 lat, mężczyźni stanowili 79% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 69% chorych, przebyty ostry zespół wieńcowy u 33%, przebyte PCI u 19%, przebyte CABG u 6,5%, hiperlipidemię u 88%. Palacze – 31% badanych.

Cukrzyca typu 2 u 85% chorych, leczonych insuliną było 39%. Choroba jednonaczyniowa u 45% chorych, dwunaczyniowa u 39% i trójnaczyniowa u 16%. Średnia długość zmiany 18,2 mm, średnia długość stentu – 23,5 mm.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: LLL była istotnie statystycznie mniejsza w grupie w której implantowano SES i wyniosła 0,23±0,54 mm w porównaniu z 0,44±0,52 mm w grupie z implantowanym PES (p = 0,025). Również LLL we wszystkich zmianach była mniejsza w grupie z implantowanym SES niż z PES, 0,12±0,54 vs 0,34±51 mm (p = 0,002)

Drugorzędowy punkt końcowy: angiograficznie restenozę w segmencie stwierdzono 6 chorych z implantowanym SES i u 10 chorych z implantowanym PES (p = 0,24). Ponowną TLR wykonano u 5 vs 9 chorych (p = 0,25), a MACE stwierdzono u 6 vs 11 chorych odpowiednio grupach (p = 0,19).

Pewną zakrzepice w stencie stwierdzono u 2 chorych z implantowanym PES.

U chorych z cukrzyca u których implantowano SES, późna utrata świtała w stencie jest mniejsza w porównaniu z PES.