Nieprawidłowe rozpoznawanie częstoskurczu nadkomorowego (supraventricular tachycardia, SVT) jako komorowego (ventricular tachycardia, VT) jest najczęstszą przyczyną nieodpowiednich wyładowań kardiowertera-defibrylatora (implanted cardioverter defibrillator, ICD). Szacuje się, że zjawisko to występuje od 8% do 40% chorych. Wyładowania ICD często wiążą się z bólem, strachem, proarytmią i pogorszeniem jakości życia. Wyniki badań nierandomizowanych i kilku małych badań z randomizacją nie udowodniły, jak dotąd, przewagi dwujamowego ICD nad jednojamowym w grupie chorych, którzy nie mają wskazań do dwujamowej stymulacji serca.

Cel badania
Porównanie dwóch typów programów do detekcji SVT, dwujamowego, opartego na informacji uzyskanej z przedsionków i komory, oraz jednojamowego, uzyskanego z komory.

Randomizacja do grupy z komorowym programowaniem ICD (n = 199 chorych) lub do grupy z optymalizowanym dwujamowym programowaniem ICD (n = 201 chorych) w okresie 3 dni od implantacji. Oprogramowanie dla ICD dwujamowego opracowano na podstawie licznych obserwacji. Kontrolne badanie po 2 i 4 tyg., po 3 i 6 mies. W przypadku nieprawidłowej detekcji zaburzeń rytmu dokonywano przeprogramowania ICD na program przeciwny.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: stosunek liczby nieprawidłowo rozpoznanych SVT (zaklasyfikowanych przez ICD jako VT) do liczby wszystkich SVT występujących w okresie badania lub do czasu przeprogramowania.

Drugorzędowy punkt końcowy: czas do pierwszego nieprawidłowego rozpoznania SVT, czułość rozpoznawania VT/VF, liczba hospitalizacji z powodu arytmii.

Średni wiek badanych wyniósł 65 lat, mężczyźni stanowili 80% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 58% chorych, chorobę wieńcową u 81%, niewydolność serca u 52% Po przebytym PCI i CABG było 43% chorych. Średnia wartość EF – 32%.

W trakcie badania wystąpiły 1253 napady arytmii u 103 spośród 199 chorych zrandomizowanych do grupy oprogramowania komorowego (w tym 528 napadów VT/VF u 35 chorych i 531 napadów SVT u 62 chorych). Badanie przed jego zakończeniem przerwało 21chorych, przeprogramowany ICD na dwujamowy algorytm detekcji – 17 chorych, zgon 7 – chorych. W grupie chorych zrandomizowanych do dwujamowego oprogramowania ICD wystąpiło 1090 napadów arytmii u 104 spośród 201 chorych (w tym 207 napadów VT/VF u 26 chorych i 750 napadów SVT u 75 chorych). Badanie przed jego zakończeniem przerwało 16 chorych, przeprogramowany ICD na algorytm komorowy – 2 chorych, zgon – 7.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: odsetek nieprawidłowo rozpoznanych SVT wynosił 39,5% (210, n = 531 zdarzeń) w grupie z programem komorowym i 30,9% (232, n = 750 zdarzeń) w grupie z programem dwujamowym. Przy uwzględnieniu wielokrotnych zdarzeń u tego samego chorego, szansa niewłaściwego rozpoznania SVT była blisko o połowę niższa w grupie z programem dwujamowym (OR 0,53; 95% CI 0,30-0,940; p = 0,03).

Drugorzędowy punkt końcowy: czas do pierwszego nieprawidłowego rozpoznania SVT wyniósł 103 dni w programie komorowym i 108 dni w programie dwujamowym. W grupie z programem komorowym nieprawidłowe zastosowanie terapii ICD wystąpiło w 33% napadów SVT (stymulacja antyarytmiczna – 29% i kardiowersje-defibrylacje – 4%). Nieprawidłowe zastosowanie terapii ICD miało miejsce w 24,8% napadów SVT w grupie z programem dwujamowym (stymulacja antyarytmiczna – 15,7% i kardiowersje-defibrylacje – 9,1%). Wykrywanie VT było podobne w grupach, 66 napadów było nie wykrytych. Wszystkie napady VF był wykryte w obu grupach. Liczba osób wymagających hospitalizacji podobna w grupach.

Algorytm dwujamowego programowania ICD znacząco obniża liczbę nieprawidłowo rozpoznawanych napadów SVT.