Po randomizacji chorzy byli kwalifikowani do leczenia PTCA najlepiej w ciągu kilku dni od początku objawów, jednak nie dłużej niż 15 dni. Na podstawie obrazu angiograficznego stosowano dalsze postępowanie, zachowawcze n=103 chorych lub plastyka (stent) naczynia wieńcowego n=109 chorych. Za sukces teraupetyczny przyjmowano po zabiegu PTCA przepływ TIMI 3 z rezydualną stenozą <50%. Stosowanie antagonistów GP 2b3a zależało od operatora. Po zabiegu chorzy otrzymywali tienopirydynę przez okres 1 miesiąca.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony zgony sercowe, zawały niezakończone zgonem, komorowe zaburzenia rytmu (VF lub VT >30s lub krótsze lecz związane z utratą przytomności).

Drugorzędowy punkt końcowy: złożony z punktu pierwszorzędowego z przyjęciami do szpitala z powodu niewydolności serca.

 

Dwie trzecie chorych miało chorobę jednonaczyniową, a mniej niż jedna-trzecia zmiany w LAD. Opóźnienie w badaniu angiograficznym wynosiło średnio 5 dni. Po 6 miesiącach obserwacji EF wynosił w grupie leczonej inwazyjnie 59%(50-67) vs 54%(42.5-62.5) w grupie leczonej farmakologicznie p=0.013, a drożność naczynia stwierdzono u 82.8% chorych z grupy leczonej inwazyjnie vs 34.2% w grupie leczonej farmakologicznie p<0.0001.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: wystąpił z jednakową częstością w grupach u 6(5.5%) chorych w grupie leczonej inwazyjnie vs 7(6.8%) chorych w grupie leczonej farmakologicznie p=0.63.

Drugorzędowy punkt końcowy: podobnie z jednakowa częstością 11(10.1%) vs 13(12.6%) chorych p=0.56.

Analiza ekonomiczna wykazała, że koszt leczenia był wyższy w grupie leczonej inwazyjnie 9266?(5391-8805) vs 6511?(              7483-11435       ), różnica pomiędzy grupami 2225?(1185-3264) p<0.0001. Koszt dalszego leczenia podobny, co spowodowało, że końcowy koszt leczenia był wyższy w grupie leczonej inwazyjnie p<0.0001.