Dane uzyskiwane z poszczególnych placówek zawierały: dane kliniczne, leki przyjmowane w ciagu 24 godzin przed przyjeciem do szpitala, czas do postępowania inwazyjnego, wyniki laboratoryjne, wyniki szpitalne i leczenie przy wypisie ze szpitala. Decyzja o postepowaniu inwazyjnym zależała od lekarzy leczących. Przeciwskazania do leczenia z klasy IA lub IB według rekomendacji ACC/AHA były odnotowywane.

Punkty końcowe: wczesna strategia inwazyjna w ciągu 48 godzin od początku objawów, wskazania do leczenia inwazyjnego, śmiertelność szpitalna.

Z 17926 chorych, n=8037(44.8%) włączono inwazyjne leczenie w ciagu 48 godzin od początku objawów chorobowych.

Czynnikami wczesnego leczenia inwazyjnego były:

natomiast czynniki powodujace zaniechania wczesnego leczenia inwazyjnego:

Po połączeniu chorych w odpowiadające pary chorych z grupy leczonej inwazyjnie i zachowawczo nie wykazano rożnic w cechach demograficznych, czynnikach ryzyka, badaniu klinicznym w badanych grupach. Jednoczesnie stwierdzono, że w grupie leczonej zachowawczo śmiertelność wynosiła 6.2% vs 2.0% w grupie leczonej inwazyjnie OR 0.63(95%CI;0.52-0.77), zgony lub zawały 8.9% w grupie leczonej zachowawczo vs 4.7% w grupie leczonej inwazyjnie OR 0.79(95%CI;0.69-0.90). W grupie leczonej inwazyjnie częściej stwierdzono wstrząs kardiogenny 2.6% vs 2.3% OR 1.88(95%CI;1.47-2.40) i transfuzje krwi 13.7% vs 15.3% OR 1.25(95%CI;1.12-1.38).

 

Wczesne inwazyjne leczenie nie jest stosowane u większości chorych z wysokim ryzykiem w przebiegu ACS bez uniesienia ST. Strategia ta jest stosowana w pacjentów bez towarzyszących stanów chorobowych i dla chorych leczonych przez kardiologów a związana jest z niższym ryzykiem zgonu szpitalnego.

 

 

.