Grupę badaną stanowiło 284 chorych w wieku > 18 lat, z udokumentowaną chorobą wieńcową, leczonych szpitalnie z powodu przebytego zawału, rewaskularyzacji lub stwierdzenia w badaniu angiograficznym stenozy > 50% w jednym lub więcej naczyniu wieńcowym. Chorzy byli randomizowani w ciągu tygodnia od opuszczenia szpitala, stabilni klinicznie. W ocenie psychiatrycznej objawy depresji od co najmniej 4 tyg., z 20 pkt lub więcej w 24-stopniowej skali Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D). W ocenie Mini-Mental State Examination (MMSE) liczba punktów > 24.

Randomizacja chorych do grupy leczonej psychoterapią zespołową i citalopramem (n = 67), grupy leczonej psychoterapią zespołową i placebo (n = 75), grupy leczonej typowo i citalopramem (n = 75) lub do grupy leczonej typowo i placebo (n = 67).
Wszyscy chorzy z depresją byli leczeni typowo wg programu obejmującego 20–25 min wizyty, w czasie których informowano ich o objawach depresji, stosowanych lekach, oceniano i zachęcano do stosowania leczenia. W psychoterapii zespołowej chorzy z chorobą wieńcową rozważali problemy wspólnie. Citalopram, selektywny inhibitor powtórnego wychwytu serotoniny, podawano w dawce 10 mg dziennie przez tydzień, a następnie dawkę zwiększano do 20 mg dziennie. Po 6 tyg. oceniano ponownie chorych w skali HAM-D i w przypadkach, gdy liczba punktów nie była niższa niż 8, dawkę leku zwiększano do 40 mg dziennie. Inne leki psychotropowe stosowano krótko i w zależności od objawów klinicznych. Pierwszorzędowy punkt końcowy: ocena skuteczności leczenia citalopramem w porównaniu z placebo połączona z oceną stosowania terapii zespołowej w porównaniu z leczeniem typowym depresji w skali Hamiltona.
Drugorzędowy punkt końcowy: samoocena depresji w skali Becka (Beck Depression Inventory II, BDI-II).

Depresja w ocenie HAM-D - 29,5 pkt, w ocenie kwestionariuszowej BDI-II - 30 pkt. Średni czas trwania depresji wynosił od 4 tyg. do 6 mies. u 39% chorych, od 6 mies. do 2 lat u 40% i powyżej 2 lat u 21%. Średni czas trwania terapii zespołowej wynosił 48 min. Średnia dawka citalopramu – 33,1 mg. Grupy były porównywalne pod względem klinicznym i demograficznym przy porównaniu podgrup: leczonej typowo vs terapią zespołową, citalopramem vs placebo.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: po 12 tyg. leczenia zmiana w skali HAM-D wyniosła 12,1 pkt w grupie terapii zespołowej i 14,4 pkt w grupie leczonej klinicznie (p = 0,06). W grupie leczonej citalopramem 14,9 pkt, w grupie kontrolnej 11,6 pkt (p = 0,005). Ustąpienie objawów depresji (HAM-D ≤ 8 pkt) 28,2% chorych w grupie leczonej terapią zespołową i 30,3% chorych leczonych klinicznie (OR 0,90; 95% CI 0,54–1,51; p = 0,70). W grupie leczonej citalopramem objawy depresji ustąpiły u 35,9 vs 22,5% chorych w grupie kontrolnej (OR 1,93; 95% CI 0,14–3,25; p = 0,01). Liczba chorych, u których uzyskano zmniejszenie objawów depresji (redukcja o ≥ 50% w porównaniu z wartością wyjściową) wyniosła odpowiednio w grupie leczonej psychoterapią zespołową vs kliniczną 43% vs 50% chorych (OR 0,75; 95% CI 0,47–1,20; p = 0,24) i 52,8 vs 40,1% chorych w grupie leczonej farmakologicznie i kontrolnej (OR 1,67; 95% CI 1,04–2,67; p = 0,03).
Drugorzędowy punkt końcowy: zmiana w skali Becka wynosiła 13,5 pkt w grupie leczonej psychoterapią zespołową i 12,4 pkt w grupie leczonej klinicznie (p = 0,37). W grupie leczonej citalopramem 14,7 vs 11,1 pkt w grupie kontrolnej (p = 0,005).
Nie było różnic w ilości poważnych objawów ubocznych w grupach. Również nie stwierdzono różnic pomiędzy grupami w ocenie ciśnienia tętniczego, czynności serca, czasu trwania zespołu QRS i odstępu QTc w zapisie EKG. Istotnie statystycznie częściej w grupie otrzymującej citalopram w porównaniu z grupą kontrolną występowały: zawroty głowy (p = 0,002), biegunka (p < 0,001), senność (p = 0,001), pocenie się (p = 0,005), kołatanie serca (p = 0,03) i zaburzenia seksualne (p = 0,001).