Grupę badaną stanowiło 241 chorych w wieku 30–85 lat, kierowanych do pierwszego zabiegu CABG, wymiany zastawki aortalnej lub obu zabiegów jednocześnie, z użyciem krążenia pozaustrojowego. Z badania wykluczono chorych z epizodami AF lub trzepotania przedsionków, niekontrolowaną cukrzycą, infekcją bakteryjną lub grzybiczą, niewydolnością nerek, chorobą wrzodową i zakrzepicą żył.

Randomizacja chorych do grupy otrzymującej placebo (n = 121) lub do grupy leczonej kortykosteroidami (n = 120). Pierwszy wlew hydrokortyzonu w dawce 100 mg, w 100 ml 0,9-procentowego roztworu NaCl podawano rano w dniu operacji. Następne dawki podawano co 8 godz. przez 3 dni. Dodatkowo chorzy otrzymywali metoprolol w zależności od częstości pracy serca (heart rate, HR). Jeżeli HR wynosił 60–70 bpm, chorzy otrzymywali 25 mg leku dwa razy dziennie, przy HR 71–80 bpm dawkę 50 mg dwa razy dziennie, jeżeli HR > 80 bpm, metoprolol podawano trzy razy dziennie po 50 mg. Po zabiegu operacyjnym chorych monitorowano telemetrycznie. W przypadku epizodu AF protokół badania kończono. Za epizod AF przyjmowano AF trwające co najmniej 5 min. Chorych monitorowano przez 2–4 tyg. celem odnotowania zakażeń, a po 6 mies. oceniano powikłania pooperacyjne.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: migotanie przedsionków rozpoznane w ciągu 84 godz. po zabiegu operacyjnym.

Średni wiek chorych wynosił 65 lat, mężczyźni stanowili 77% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 63% chorych, dusznicę bolesną niestabilną u 20% chorych, cukrzycę u 25% chorych. Palacze – 16% badanych. Choroba wielonaczyniowa występowała u 73% chorych. CABG wykonano u 81% chorych, wymianę zastawki u 12%, zabieg złożony u 7%. Średni czas trwania zabiegu wynosił 95 min, czas zaklemowania aorty 83 min.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: epizody AF obserwowano u 58 chorych (47,9%) w grupie placebo i 36 chorych (30%) w grupie otrzymującej hydrokortyzon (HR 0,54; 95% CI 0,36–0,82; p = 0,01). Pierwszy epizod AF wystąpił później u chorych w grupie leczonej (p = 0,003), również po uwzględnieniu wielu zmiennych (HR 0,54; 95% CI 0,35–0,83; p = 0,004). Liczba AF w czasie pobytu szpitalnego również była mniejsza w grupie leczonej, 62 (51,7%) vs 44 chorych (36,0%) (RR 0,74; 95% CI 0,56–0,97; p = 0,02). Stężenie CRP zarówno w pierwszej (p = 0,02), jak i w drugiej (p < 0,001) oraz trzeciej dobie (p < 0,001) było mniejsze w grupie leczonej.
Nie było różnic pomiędzy grupami w liczbie zakażeń pooperacyjnych, zapalenia śródpiersia, zawałów, udarów, zaburzeń przewodzenia czy ponownych sternotomii z powodu krwawień.