Restenoza po implantacji stentu pokrytego lekiem antyproliferacyjnym (drug eluting stent, DES), w dalszym ciągu stanowi problem w praktyce klinicznej, szczególnie u chorych ze zmianami złożonymi w naczyniach wieńcowych. Celekoksyb jest selektywnym inhibitorem cyklooksygenazy 2 (cyclo-oxygenase 2, COX-2), lekiem o właściwościach przeciwzapalnych, antyproliferacyjnych, zmniejszającym apoptozę i hamującym procesy rozrostowe. Blokując kinazę syntetazy glikogenu, wstrzymuje proliferację komórek mięsni gładkich i ich apoptotzę in vitro, a in vivo hamuje hiperplazję neointimy po angioplastyce. Sześciomiesięczne wyniki badania wskazują na mniejszą utratę światła i zmniejszenie liczby ponownych rewaskularyzacji u chorych stosujących ten lek, bez wzrostu ryzyka zgonu sercowego i zawału serca.

 

Dwuletnia ocena celekoksybu w zmniejszeniu częstości restenozy i liczby ponownych rewaskularyzacji po implantacji stentu pokrytego paklitakselem (paclitaxel eluting stent, PES).

Grupę badaną stanowiło 267 chorych w wieku 18–75 lat, z dusznicą bolesną lub dodatnim testem prowokacyjnym, ze zmianą złożoną w naczyniu natywnym możliwą do zabezpieczenia stentem.

Randomizacja chorych do grupy otrzymującej celekoksyb w dawce 400 mg przed zabiegiem i 200 mg dwa razy dziennie przez 6 miesięcy po zabiegu (n=136) lub do grupy kontrolnej, w której nie podawano placebo (n=138). U wszystkich chorych implantowano PES (TAXUS). Wszyscy chorzy otrzymywali 100 mg ASA dziennie oraz 75 mg klopidogrelu dziennie przez 6 miesięcy. Badanie kontrolne po 1. miesiącu, a następnie co 2 miesiące do zakończenia badania.

Punkt końcowy: poważne niepożądane zdarzenia sercowe (major adverse cardiac events, MACE), zgon sercowy, zawał, ponowna rewaskularyzacja (target lesion revascularization, TLR) po 6 miesiącach i corocznie do 5 lat.

Średni wiek chorych wynosił 63 lata, 66% badanych stanowili mężczyźni. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 67% chorych, stabilną dusznicę bolesną u 61%, niestabilną dusznicę bolesną u 25%, przebyty zawał u 5%, przebytą rewaskularyzację u 13%, cukrzycę u 33%, hiperlipidemię u 70%. Palacze – 19% badanych.

Zmiana w gałęzi przedniej zstępującej u 54% chorych, w gałęzi okalającej u 24% i w prawej tętnicy wieńcowej u 22%. Zmiany typu B2/C stwierdzono u 87% chorych, całkowite zamknięcie naczynia u 11%, zmiany w rozgałęzieniach u 20%. Średnio implantowano 1,2 stentu na zmianę o średniej długości 30 mm. Predylatację balonową zmiany przeprowadzono u 81% chorych.

Punkt końcowy: po 2 latach MACE stwierdzono u 9 chorych (6,9%) w grupie leczonej celekoksybem i u 27 chorych (19,7%) w grupie kontrolnej (p=0,002). Z przyczyn sercowych zmarł 1 chory w grupie kontrolnej, a zawał obserwowano u 1 v. 2 chorych odpowiednio w grupie leczonej, w porównaniu z kontrolną. Główna różnica dotyczyła liczby ponownych rewaskularyzacji, które wykonano u 8 (6,2%) v. 25 chorych (18,2%), odpowiednio w grupach (p=0,003).

Pewną lub prawdopodobną zakrzepicę w stencie rozpoznano u 1 chorego w każdej z grup.

Po 27 miesiącach obserwacji MACE stwierdzono u 8,4% v. 21,8% chorych w grupie leczonej celekoksybem, w porównaniu z grupą kontrolną (p=0,002).

 

Sześciomiesięczne dodatkowe leczenie celekoksybem po implantacji stentu pokrytego paklitakselem wiąże się z trwałymi, korzystnymi wynikami leczenia po 2 latach obserwacji. Obserwacje te wymagają dalszej oceny w dłuższym czasie.