Wstęp
Telmisartan jest selektywnym antagonistą receptora angiotensyny II, o długim okresie półtrwania, skutecznie obniżającym ciśnienie tętnicze. Dodatkowo telmisartan aktywuje receptor PPAR-γ (jądrowe receptory aktywowane przez proliferatory peroksysomów), wykazując właściwości przeciwzapalne i antyproliferacyjne. Walsartan będący również antagonistą receptora angiotensyny II, nie wpływa na receptory PPAR-γ. Wprowadzenie stentów pokrytych sirolimusem (sirolimus eluting stent, SES) istotnie zredukowało częstość występowania restenozy, ale jej nie wyeliminowało. Lekiem, który może okazać się pomocny w prewencji restenozy po implantacji SES, jest telmisartan, szczególnie u chorych z nadciśnieniem tętniczym.
Cel badania
Porównanie telmisartanu i walsartanu w zapobieganiu restenozie po implantacji SES, z oceną wpływu na markery zapalne u chorych z istotnym zwężeniem w tętnicy wieńcowej i nadciśnieniem tętniczym.
Grupę badaną stanowiło 159 chorych w wieku pomiędzy 30. a 80. rokiem życia, z samoistnym nadciśnieniem tętniczym i istotnym zwężeniem (>70%) tętnicy wieńcowej.
Randomizacja chorych do grupy leczonej telmisartanem (n = 79, 137 zmian) lub do grupy leczonej walsartanem (n = 80, 120 zmian). Chorzy przed implantacją SES otrzymywali 40 mg telmisartanu lub 80 mg walsartanu. W czasie dalszej obserwacji dawki leków zwiększono w celu osiągnięcia docelowych wartości BP < 140/90 mm Hg dla chorych bez cukrzycy i BP < 130/80 mm Hg dla chorych na cukrzycę. W przypadku braku skuteczności dodawano hydrochlorotiazyd. Kontrolne badanie angiograficzne po 8 mies. Przed implantacją stentu wszyscy chorzy otrzymywali 200 mg ASA i 300 mg klopidogrelu. Następnie kontynuowano leczenie dawkami typowymi przez 8 mies. W czasie zabiegu stosowano heparynę niefrakcjonowaną. Implantacja stentu była poprzedzona predylatacją balonową zmiany. Po zabiegu wszyscy chorzy otrzymywali 10 mg atorwastatyny bez względu na stężenie lipidów.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: późna utrata światła (late lumen loss, LLL) w segmencie po 8 mies. w badaniu angiograficznym. Zmiany w stężeniach markerów zapalnych – CRP, IL-6 i TNF-α.
Drugorzędowy punkt końcowy: poważne zdarzenia sercowo-naczyniowe (major adverse cardiac events, MACE), zgon sercowy, zawał, ponowna rewaskularyzacja naczynia (target vessel revascularization, TVR), zmiany w stężeniu adiponektyny i profilu lipidów po 8 mies. leczenia.
Średni wiek chorych wynosił 61,5 roku, mężczyźni stanowili 67% badanych. Niestabilną dusznicę bolesną stwierdzono u 23% chorych, cukrzycę u 63%, hiperlipidemię u 30%. Palacze – 39% badanych. Średnia wartość BP – 145/89 mm Hg. Przed zakwalifikowaniem do badania nadciśnienie tętnicze leczono u 62% chorych; 80 mg telmisartanu otrzymywało 46 chorych (58%), a 160 mg walsartanu 42 chorych (53%).
W tętnicy zstępującej przedniej – 57% zmian, w tętnicy okalającej – 17%, w prawej tętnicy wieńcowej – 26%. Zmiany typu B2/C – 71% zmian. Średnia długość zmiany 18 mm. Średnio implantowano 2 stenty u jednego chorego.
Pierwszorzędowy punkt końcowy: LLL w segmencie była istotnie statystycznie mniejsza w grupie leczonej telmisartanem i wyniosła 0,1 ± 0,4 mm, w porównaniu z 0,3 ± 0,5 mm w grupie leczonej walsartanem (p = 0,001). Restenoza w stencie wystąpiła z podobną częstością w grupach, u 5 chorych w grupie leczonej telmisartanem i u 11 chorych w grupie leczonej walsartanem (p = 0,12). Również typ restenozy w klasyfikacji Mehran był podobny w grupach.
Obniżenie stężenia IL-6 i TNF-α było istotne statystycznie większe zarówno w porównaniu z wartością wyjściową w grupie leczonej telmisartanem (p < 0,05), jak i w porównaniu z grupą leczoną walsartanem (p < 0,05). Zmniejszenie stężenia CRP było istotne statystycznie w porównaniu z wartościami wyjściowymi w obu grupach leczonych (p < 0,05), ale nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic pomiędzy grupami.
Drugorzędowy punkt końcowy: MACE wystąpił z podobną częstością w grupach. Nie odnotowano przypadków zgonów. Stężenie adiponektyny było istotnie statystycznie niższe w porównaniu z wartościami wyjściowymi w grupie leczonej telmisartanem (p < 0,05), jak również w porównaniu z grupą leczoną walsartanem (p < 0,05). Zmniejszenie stężeń cholesterolu i LDL było istotnie statystycznie większe w grupie leczonej telmisartanem w porównaniu z grupą leczoną walsartanem (p < 0,05).
Wnioski
Leczenie telmisartanem w porównaniu z leczeniem walsartanem wiąże się z istotnie statystycznie mniejszą LLL w badaniu angiograficznym, a także z większym zmniejszeniem stężenia markerów zapalnych po implantacji SES u chorych z nadciśnieniem tętniczym i istotnym zwężeniem tętnicy wieńcowej.
Hong SJ, Shim WJ, Choi JI, Joo HJ, Shin SY, Park SM, Lim SY, Lim DS. Comparison of effects of telmisartan and valsartan on late lumen loss and inflammatory markers after sirolimus-eluting stent implantation in hypertensive patients. Am J Cardiol. 2007 Dec 1, 100(11), 1625-1629. [PMID]: 18036359.
drukuj
