Chorzy randomizowani do grupy leczonej tinzaparyną 175U/kg co 24 godziny sc n=254 chorych (39 chorych z zatorowością płucną i 215 chorych z zakrzepica żył głębokich) lub grupy leczonej dalteparyną 200U/kg co 24 godziny sc n=251 chorych (51 chorych z zatorowością płucną i 200 chorych z zakrzepica żył głębokich). Wszyscy chorzy otrzymywali doustnie warfarynę dzień po randomizacji według nomogramu. Heparyna drobnocząsteczkowa była podawana co najmniej przez 5 dni do uzyskania INR >2.0 przez 2 kolejne dni. Wszyscy chorzy otrzymywali warfarynę przez 3 miesiące. Kontrolne wizyty po 7 i 90 dniach.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony; nawrót zakrzepicy żył głębokich (skuteczność leczenia) i krwawienia (bezpieczeństwo stosowania).

W badanej grupie było 374 chorych z zakrzepicą dolnych żył głębokich, 41 z zakrzepicą żył górnych, 90 z zatorowością płucną. 260 chorych miało zatorowość płucną lub zakrzepicę żył głębokich idiopatyczną, 94 chorych przebyte zdarzenie zakrzepowe, 113 chorych chorobę nowotworową i 62 zabieg operacyjny.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: Nawrót zakrzepicy żylnej obserwowano u 9(3.6%) chorych leczonych dalteparyną i u 10(3.9%) chorych leczonych tinzaparyną. Poważne krwawienia wystąpił u 2(0.8%) chorych z grupy dalteparyny i u 5 (2.0%) chorych z grupy tinzaparyny. Porównanie punktu złożonego 11 zdarzeń vs 15 zdarzeń w grupach leczonych wykazało, że dalteparyna jest "non inferiori" w porównaniu do tinzaparyny.

 

Tinzaparyna i dalteparyna są lekami bezpiecznymi i skutecznymi w leczeniu chorych ambulatoryjnych z zakrzepica żył głębokich i zatorowością płucną. Nie stwierdzono różnic pomiędzy tymi dwoma heparynami w ocenie klinicznej