Pomimo znacznych postępów w leczeniu niewydolności serca, rokowanie u chorych z postępującą niewydolnością serca pozostaje złe. Chorzy ci wymagają częstego leczenia szpitalnego, a nakłady finansowe systemów zdrowotnych na leczenie chorych są coraz wyższe. W badaniu COMPANION wykazano, że terapia resynchronizująca lub terapia ta w połączeniu z defibrylatorem redukuje liczbę zgonów i hospitalizacji u chorych z postępującą niewydolnością serca. Istotne zmniejszenie śmiertelności obserwowano gównie pomiędzy grupą leczoną farmakologicznie, a grupą z implantowanym układem resynchronizującym i defibrylatorem.

 

Ponowna analiza wyników badania COMPANION z użyciem analizy nieparametrycznej.

Grupę badaną stanowiło 1520 chorych, w III i IV klasie NYHA zarówno z niedokrwienną jak i z nieniedokrwienną kardiomiopatią, z EF ≤ 35%. W badaniu EKG rytm zatokowy, szerokość zespołów QRS ≥ 120 ms, długość odcinka PR > 150 ms. Bez wcześniejszej kwalifikacji do implantacji rozrusznika lub ICD , nieleczeni szpitalnie z powodu niewydolności serca w okresie ostatnich 12 mies.

Randomizacja do grupy optymalnie leczonej farmakologicznie, do grupy w której implantowano stymulator resynchronizujący, lub do grupy w której implantowano stymulator resynchronizujący z kardiowerterem-defibrylatorem.

W grupie chorych leczonych farmakologicznie u 78 chorych implantowano stymulator resynchronizujący, z tego 21 chorych było leczonych szpitalnie celem implantacji układu i ta grupa chorych nie była analizowana jako leczona szpitalnie. Badanie przerwało 80(26%) chorych w grupie leczonej farmakologicznie, 36(6%) w grupie z implantowanym układem resynchronizującym i 39(7%) w grupie z implantowanym układem resynchronizującym z defibrylatorem. Również okres obserwacji w poszczególnych grupach był różny i wyniósł 11,9, 16,2 i 15,7 mies. odpowiednio. Różnice te były powodem ponownej analizy badania z użyciem analizy nieparametrycznej.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony; zgony lub leczenie szpitalne

Drugorzędowy punkt końcowy: zgony z wszystkich przyczyn.

Szpitalnie leczono 199(65%) chorych w grupie leczonej farmakologicznie, 388(63%) chorych w grupie z implantowanym układem resynchronizującym i 372(63%) w grupie z implantowanym układem resynchronizującym z defibrylatorem. Łącznie wykonano 2428 hospitalizacji, z tego 1596(66%) było przyczyn sercowych, 830(34%) z przyczyn pozasercowych i 2 z nieokreślonej.

Chorzy leczeni szpitalnie w porównaniu z nieleczonymi szpitalnie byli częściej mężczyznami, z bardziej zaawansowana niewydolnością serca, z dłużej trwającą niewydolnością serca, z niższymi wartościami BP, mogący przebyć mniejszą odległość w teście korytarzowym. W grupie tej częściej stwierdzono choroby współistniejące; nadciśnienie tętnicze, cukrzycę, chorobę naczyń obwodowych i szyjnych, migotanie przedsionków, niewydolność nerek i przebyte CABG.

Leczenie szpitalne. Po uwzględnieniu czasu trwania obserwacji poszczególnych grup chorych, w grupie leczonej farmakologicznie średnio leczono 1,6 pacjenta na rok, w grupie z implantowanym układem resynchronizującym – 1,3 pacjenta na rok i 1,2 pacjenta na rok w grupie z implantowanym układem resynchronizującym z defibrylatorem. Średni czas pobytu w szpitalu wyniósł odpowiednio w grupach wyniósł 11, 8,3 i 8,6 dnia. 34% chorych w grupie leczonej farmakologicznie i 26% chorych w grupie leczonej z implantowanym układem  resynchronizującym było leczonych więcej niże 2 razy w ciągu roku.

Leczenie szpitalne z przyczyn sercowych. Liczba hospitalizacji z przyczyn sercowych było o 33% mniejsza w grupie z implantowanym układem resynchronizującym w porównaniu z grupą leczoną farmakologicznie. Szpitalnie leczono 388(75%) chorych w grupie leczonej farmakologicznie i 628(63%) i 580(63%) w grupie z implantowanym układem resynchronizującym i z implantowanym układem resynchronizującym z defibrylatorem. Szpitalnie leczono 1,2 pacjenta na rok w grupie leczonej farmakologicznie i 0,8 pacjenta na rok w grupach z implantowanym układem resynchronizującym. Średni czas pobytu szpitalnego wyniósł 8,1, 5,2 i 5,5 dnia w grupie leczonej farmakologicznie, z implantowanym układem resynchronizującym i z implantowanym układem resynchronizującym z defibrylatorem.

Leczenie szpitalne z powodu niewydolności serca. Szpitalnie leczono 235(46%) chorych w grupie leczonej farmakologicznie i 329(33%) i 333(36%) chorych w grupach z implantowanym układem resynchronizującym. Szpitalnie leczono 0,7 pacjenta na rok w grupie leczonej farmakologicznie i 0,4 pacjenta na rok w grupach z implantowanym układem resynchronizującym.

Leczenie szpitalne z przyczyn pozasercowych w poszczególnych grupach było porównywalne i wyniosło 0,45 pacjenta na rok.

Implantacja układu re synchronizującego z lub bez defibrylatora u chorych z postępująca niewydolnością serca wiąże się ze znacząca redukcją hospitalizacji w tym z przyczyn sercowych i z powodu niewydolności serca.