Pacjentów podzielono na trzy grupy w stosunku 1:2:2. Grupa pierwsza leczona optymalną farmakologią n=308, druga leczona optymalną farmakologią i terapią resynchronizującą z rozrusznikiem n=617 i grupa trzecia leczona optymalną farmakologią i terapią resynchronizującą z rozrusznikiem i defibrylatorem n=595.

Leczenie farmakologiczne zawierało ACEI, LBA, diuretyki, spironolakton.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: złożony [zgon z różnych przyczyn i hospitalizacja z różnych przyczyn] analizowany od randomizacji do pierwszego zdarzenia.

Drugorzędowy punkt końcowy: zgon z różnych przyczyn.

Pierwszorzędowy punkt końcowy: porównanie leczenia farmakologicznego z leczeniem resynchronizującym z stymulatorem wskazuje na wzrost pierwotnego punktu końcowego HR 0.81 p=0.014, jak również porównanie to wypada na korzyść terapii resynchronizującej z stymulatorem i ICD w porównaniu do samego stymulatora HR 0.80 p=0.01. Ryzyko wystąpienia złożonego punktu końcowego w przebiegu niewydolności serca uległo redukcji o 34% w grupie terapii resynchronizującej i stymulatora i o 40% w grupie terapii resynchronizującej stymulatora i defibrylatora (odpowiedni p<0.002 i p<0.001 w porównaniu do grupy leczonej farmakologicznie.

Drugorzędowy punkt końcowy: Stymulator redukował o 24% P=0.59 wtórny punkt końcowy, a stymulator i defibrylator o 36% p=0.003.

 

Leczenie chorych terapią resynchronizującą z zaawansowaną niewydolnością serca z szerokimi zesp QRS w połączeniu ze stymulatorem a jeszcze lepiej z stymulatorem i defibrylatorem przynosi wyraźną redukcją śmiertelności.