Randomizacja chorych do grupy leczonej kandesartanem (n = 166) lub do grupy placebo (n = 146). U wszystkich chorych wykonywano badanie echokardiograficzne i oceniano parametry lewej komory wg obowiązujących zasad. Klasyfikację dysfunkcji rozkurczowej lewej komory przeprowadzono na podstawie badania echokardiograficznego dopplerowskiego i stężenia NT-proBNP, wyróżniając: prawidłową czynność lewej komory, dysfunkcję łagodną – zaburzenia relaksacji (na podstawie dwóch parametrów echokardiograficznych), dysfunkcję umiarkowaną – pseudonormalizację (nieprawidłowe wartości stężenia NT-proBNP, nieprawidłowy przepływ przez żyły płucne lub nieprawidłowy wskaźnik E/A-E/A Valsalva), dysfunkcję ciężką – restrykcję (nieprawidłowe parametry echokardiograficzne).

Zgony sercowo-naczyniowe lub hospitalizacja z powodu niewydolności serca wystąpiły u 32 chorych (10,3%), w tym zgony u 14 chorych (4,5%). Punkt złożony był związany z nasileniem dysfunkcji rozkurczowej lewej komory (p = 0,0015). U chorych z prawidłową funkcją rozkurczową i łagodnymi zaburzeniami relaksacji zaobserwowano małą częstość zdarzeń niepożądanych (odpowiednio 5 i 6% ), natomiast w grupie umiarkowanej i ciężkiej dysfunkcji częstość zdarzeń była znacząco większa (odpowiednio 16 i 29%). U chorych w starszym wieku, z cukrzycą, poprzednio leczonych szpitalnie z powodu niewydolności serca i z migotaniem przedsionków stwierdzono gorsze wyniki kliniczne. W analizie wieloczynnikowej tylko nasilenie dysfunkcji rozkurczowej wiązało się z gorszymi wynikami klinicznymi, dla dysfunkcji umiarkowanej: HR 3,7; 95% CI 1,2–11,1, dla ciężkiej: HR 5,7; 95% CI 1,4–24,0 (p = 0,003).
Nie wykazano różnic w funkcji rozkurczowej i skurczowej lewej komory pomiędzy grupą leczoną kandesartanem a grupą kontrolną. W grupie leczonej stwierdzono niższą masę lewej komory (p = 0,04) i wskaźnik masy lewej komory (p = 0,02). W grupie leczonej u mniejszej liczby chorych zaobserwowano przerost komory (u 45 vs 59% chorych p = 0,04), przyjmując, że prawidłowa wartość masy lewej komory wynosi: 116 g/m² dla mężczyzn i 104 g/m² dla kobiet.

Wnioski:

Obiektywne parametry dysfunkcji rozkurczowej lewej komory stwierdzono u 2/3 chorych z przetrwałą funkcją skurczową lewej komory. Umiarkowana i ciężka dysfunkcja rozkurczowa dotyczyła mniej niż 1/3 chorych i była ważnym czynnikiem niepożądanych zdarzeń sercowo-naczyniowych. Dane wskazują na prognostyczne znaczenie i potrzebę obiektywnych pomiarów u chorych z dysfunkcją rozkurczową i z przetrwałą funkcją skurczową lewej komory.