Pomimo wielu leków i urządzeń stosowanych w leczeniu niewydolności serca, brak jest strategii pozwalającej zahamować lub odwrócić procesy prowadzące do pogorszenia funkcji serca. Transplantacja mioblastów jest obiecującą metodą leczenia u chorych z niewydolnością serca, wtórną do przebytego zawału serca. Badania kliniczne wskazują, że metoda ta jest bezpieczna, a po podaniu mioblastów w czasie zabiegów operacyjnych do uszkodzonego miokardium obserwuje się poprawę funkcji lewej komory. Poszukuje się alternatywnych dróg podania mioblastów, gdyż podawanie do naczyń wieńcowych nie jest tak skuteczne jak bezpośrednie iniekcje do mięśnia sercowego. Jedną z nowych metod jest identyfikacja blizny pozawałowej techniką mapowania wewnątrz sercowego systemem NOGA, a następnie podawanie mioblastów do miokardium za pomocą cewnika Myostar.

 

Ocena bezpieczeństwa i skuteczności metody podania mioblastów z użyciem systemu NOGA i cewnika Myostar u chorych po przebytym zawale z niewydolnością serca.

Grupę badaną stanowiło 23 chorych z niewydolnością serca w II-IV klasie NYHA, z przebytym zawałem serca, a w badaniu SPECT wykazano obszary żywotne w obrebie blizny pozawałowej, z EF ≤ 40%.

Randomizacja do grupy optymalnie leczonej farmakologicznie (n = 11 chorych) lub do grupy w której podawano mioblasty w ilości 30, 100, 300 lub 600 milionów (po 3 chorych w każdej podgrupie) (n = 12 chorych). U wszystkich chorych implantowano kardiowerter-defibrylator oraz implantowano rejestrator EKG (implantable loop rekorder, ILR). Mioblasty wszczepiano do blizny pozawałowej pomiędzy 4 a 6 tyg. od ich pobrania. Injekcje wykonywano w odległościach co 1 cm, podając zawiesinę komórek domięśniowo. Kontrolne badania echokardiograficzne i ocena jakości życia (Minnesota Living with Heart Failure Questinnaire, MLHFQ) po 1. tyg., po 1., 3., 6. i 12. mies., a w grupie w której podawano mioblasty ponowny maping wewnątrzsercowy po 3 mies. od podania komórek.

Średni wiek chorych wyniósł 63,5 lat, mężczyźni stanowili 87% badanych. Przebyte PCI stwierdzono u 69%, przebyte CABG u 69%, komorowe zaburzenia rytmu u 65%, przedsionkowe zaburzenia rytmu u 49%, cukrzycę u 26%, hiperlipidemię u 95%, układ resynchronizujący wszczepiony u 7 chorych w grupie leczonej i u 1 chorego w grupie kontrolnej (p = 0,01). Średnia wartość EF – 27%. Średni wymiar końcowo rozkurczowy lewej komory – 6,3 cm. Średni wiek zawału – 12,2 lat.

Niewydolność serca. W grupie w której implantowano mioblasty obserwowano poprawę w klasie NYHA po 3, 6 i 12 mies. obserwacji. U żadnego chorego z tej grupy nie nastąpiło pogorszenie stanu klinicznego. Różnica pomiędzy grupą leczoną w której obserwowano poprawę stanu klinicznego, a grupa kontrolna w której obserwowano pogorszenie była już istotna statystycznie po 3 mies. obserwacji (p = 0,01), a po 12 mies. wyniosła -1,0 vs 0,3 punktu (p = 0,004). W ocenie jakości życia (MLHFQ) w grupie leczonej obserwowano poprawę która była istotna po 6 mies. (p = 0,02) i po 12 mies. obserwacji (p = 0,004). 

Zmiany w wielkości lewej komory. W zaślepionym badaniu echokardiograficznym wymiar końcoworozkurczowy lewej komory uległ zmniejszeniu w grupie w której implantowano mioblasty z 6,41 do 6,38 cm, a w grupie kontrolnej stwierdzono dalsze powiększanie się lewej komory z 6,2 do 6,3 cm, ale różnica pomiędzy grupami nie była istotna statystycznie (p = 0,07).

Mapowanie wewnątrzsercowe NOGA. Mapowanie wykonano tylko u chorych u których implantowano mioblasty. Po 3 mies. od podania mioblastów stwierdzono wzrost woltażu segmentów w których implantowano mioblasty (z 5,1 mV wyjściowo do 6,1 mV po 3 mies., p = 0,008) jak i całej komory (z 6,67 mV wyjściowo do 7,5 mV po 3 mies., p = 0,005)

W rocznej obserwacji poważne zaburzenia rytmu obserwowano z podobną częstością w obu grupach (u 1 vs 2 chorych).

Implantacja mioblastów z użyciem systemu NOGA i cewnika Myostar jest zabiegiem bezpiecznym. U leczonych chorych obserwowano poprawę kliniczną niewydolności serca, jakości życia i żywotności mięśnia sercowego z odwróceniem przebudowy mięśnia lewej komory.