Kaldaret (MCC-135) zwiększa wychwyt zwrotny wapnia i przeciwdziała jego „wyciekowi” z retikulum endoplazmatycznego, blokując mechanizm prowadzący do przeładowania komórek wapniem na skutek niedokrwienia i reperfuzji. Skuteczność kaldaretu w zmniejszeniu poreperfuzjnego uszkodzenia mięśnia sercowego wykazano w modelu zwierzęcym, ale w badaniu CASTEMI nie potwierdzono tego efektu u chorych z z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (ST-segment elevation myocardial infarction, STEMI). W badaniu tym pomimo relatywnie dużego obszaru zawałowego, większość chorych miało łagodną lub umiarkowaną dysfunkcję mięśnia lewej komory. Wiadomo natomiast, że ciężka niewydolność lewej komory jest głównym wyznacznikiem chorobowości i śmiertelności po STEMI.

 

Ocena podgrupy chorych badania CASTEMI z ciężką dysfunkcję lewej komory i dużym obszarem uszkodzenia mięśnia sercowego u chorych z STEMI, kierowanych do przezskórnego zabiegu inwazyjnego na naczyniach wieńcowych (percutaneous coronary intervention, PCI)

Grupę badaną stanowiło 239 chorych w wieku ≥ 18 lat (≥ 35 lat w Niemczech) z bólem dławicowym trwającym ≥ 20 min i ≤ 6 godz. W badaniu EKG uniesienie odcinka ST ≥ 0,2 mV w 2 sąsiadujących odprowadzeniach przedsercowych lub kończynowych, we wszystkich odprowadzeniach łączne uniesienie ≥ 1,0 mV. W analizie uwzględniono chorych u których wykonano SPECT po 7 i 30 dniach po PCI.

Randomizacja do grupy otrzymującej niską dawką kaldaretu – 57,5 mg (n = 87 chorych), wysoką dawką kaldaretu – 172,5 mg (n = 72 chorych) lub do grupy placebo (n = 80 chorych). Podawanie leku rozpoczynano przed PPCI we wlewie 45-minutowym w dawce nasycającej 40 ml/godz., a następnie wlew kontynuowano z prędkością 4,2 ml/godz. przez 24-48 godz.

Punkt końcowy: liczba chorych z EF ≤ 30% w 7. i 30. dniu badania.

Średni wiek chorych wyniósł 58 lat, mężczyźni stanowili 84% badanych. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 38% chorych, cukrzycę u 18%. Palacze – 53% badanych.

Zawał ściany przedniej u 60% chorych, przepływ TIMI 0/1 u 68%.

Punkt końcowy: po 7 dniach liczna chorych z ciężką dysfunkcję lewej komory była podobna w grupach, 17,5% chorych w grupie placebo, 18,4% chorych w grupie małej dawki kaldaretu i 15,3% chorych w grupie dużej dawki. Po 30 dniach liczba chorych z EF ≤ 30% bez zmian w grupie leczonej, a uległa zmniejszeniu w grupach leczonych odpowiednio u 17,5 vs 8,1% (p = 0,05) vs 7,0% chorych (p= 0,03).

W podgrupie 162 chorych z przepływem TIMI 0/1 przed PCI, po 7 dniach ciężką niewydolność lewej komory stwierdzono u 36 chorych, po 30 dniach u 24 chorych. Po 7 dniach bez różnic pomiędzy grupami w liczbie chorych z EF ≤ 30%, po 30 dniach w grupie placebo dysfunkcję lewej komory stwierdzono u 22,8% chorych, w grupie leczonej dużą dawką kaldaretu u 8,5% chorych (p = 0,03). Zawał ściany przedniej stwierdzono u 144 chorych, po 7 dniach ciężką niewydolność lewej komory stwierdzono u 37 chorych, po 30 dniach u 24 chorych. Po 7 dniach bez różnic pomiędzy grupami w liczbie chorych z EF ≤ 30%, po 30 dniach w grupie placebo dysfunkcję lewej komory stwierdzono u 30,2% chorych, w grupie leczonej małą dawką kaldaretu u 12,5% chorych (p = 0,03), w grupie dużej dawki u 9,4% (p = 0,007). Przepływ TIMI 0/1 przed PCI i zawał ściany dolnej stwierdzono u 96 chorych, po 7 dniach ciężką niewydolność lewej komory stwierdzono u 32 chorych, po 30 dniach u 22 chorych. Po 7 dniach EF ≤ 30% stwierdzono u 46,4% chorych w grupie placebo i u 22,2% chorych w grupie otrzymującej dużą dawkę kaldaretu (p = 0,03). Po 30 dniach w grupie placebo dysfunkcję lewej komory stwierdzono u 42,9% chorych, w grupie leczonej małą dawką kaldaretu u 18,8% chorych (p = 0,03), w grupie dużej dawki u 11,1% (p = 0,002).

W podgrupie chorych z STEMI i dużym obszarem zawałowym oraz dysfunkcją lewej komory, kaldaretu może działać protekcyjnie i zmniejszać poreperfuzjne uszkodzenie mięśnia sercowego